Όταν όλο και λιγότερο ξέρεις,
όταν ίδιο χνάρι χαράζεις
σ’ όποιον δρόμο κι αν πάρεις,
όταν απ’ όλα που υπάρχουν
για ένα δυο μόνο κλαις
και πεισμώνεις
είναι αυτό να παλιώνεις;
Όταν μόνος σου ψάχνεις
ό,τι χάνεις με άλλους,
όταν όλο πια μετανιώνεις
κι όλο πια περιμένεις,
όταν με τα δάχτυλα
αντί να αγγίζεις μετράς
είναι αυτό να γερνάς;
Όταν έξω ιδρύει το βράδυ
τρυφερή διακινδύνευση
κι όλα εδώ αρχίζουν ξανά
στρεβλά κι ανθρώπινα
μα εσύ κουράστηκες πια
για να θέλεις
είναι αυτό να πεθαίνεις;
Πηγή: Ο χρόνος είναι, Μελάνι, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου