Εδώ έχω, ιδού, τον κήπο μου, κι εδώ να βγουν προσμένω τ’ άνθη του έρωτα
έτσι όπως τά ’χουνε διαλέξει οι Μούσες και σοφά τα βάλαν σε παρτέρια.
Και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν για τους χρυσούς καρπούς του βίου
εγώ ευτυχώς εφύτεψα, και με χαρά καρπούς προσμένω τώρα νά ’δω.
Μα εσύ παράστεκε με, Πρίαπέ μου, εδώ: από κλέφτες τίποτα απολύτως
να φοβηθώ δεν έχω – ελεύθερα να κόβει και να γεύεται όποιος θέλει!
Τον νου σου μόνον έχε στους υποκριτές· στους άνευρους· στους σιχαμένους.
γι’ αυτό, αν ζυγώσει κάποιος τους, τον φροντισμένο κήπο μου επιβουλευόμενος,
και τόνε πιάσει αηδία από τα γεννήματα της γνήσιας φύσης, από πίσω
με το παλούκι, που ’χεις κόκκινο στα σκέλια σου νά ’ν’ ανάμεσα, τιμώρησέ τον.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου