Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί, η πένα αναπαύτηκε οριζόντια και το μελάνι στέρεψε. Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα. Ψιλή βροχή ξέβγαλε τα γράμματα στους αιώνες των αιώνων. Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον όπως κάθε ποιητής πριν και μετά χωρίς συγγενείς εξ’ αίματος, εξ αγχιστείας ή γραφής, Αδάμ που η Φωνή διώχνει από τον Κήπο, όρθιος στο απέραντο σύμπαν που συνέχεια διαστέλλεται έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή τάισε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
Την ώρα που αυτός κλείνει τα μάτια και κοιμάται κάπου αλλού κάποιος άλλος απότομα ξυπνά κάθεται στο γραφείο του και γράφει.
Το περιστέρι βουτώντας σχίζει τον αέρα με φλόγα πυρακτωμένου τρόμου που οι γλώσσες της δηλώνουν τη μόνη απαλλαγή από αμάρτημα και σφάλμα. Η μόνη ελπίδα, ή αλλιώς απελπισία βρίσκεται στην επιλογή της πυράς ή της πυράς - να λυτρωθούμε απ' τη φωτιά δια της φωτιάς.
Ποιός επινόησε λοιπόν το μαρτύριο; Η Αγάπη. Η Αγάπη είναι το ανοίκειο Όνομα πίσω από τα χέρια που ύφαναν το αφόρητο πουκάμισο της φλόγας που η δύναμη του ανθρώπου ν' αφαιρέσει δεν μπορεί. Ζούμε μοναχά, στενάζουμε μοναχά αναλωμένοι από φωτιά ή από φωτιά.
*από τα Τέσσερα Κουαρτέτα (τελευταίο μέρος, 'Little Gidding')
Μέσα σ’ ένα κιβώτιο ή μέσα σ’ ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.
Τα ρούχα τα κυανά. Και έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Και κατόπιν τα κίτρινα. Και τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.
Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη.
Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ’ ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.
Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή — που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.
Όλως διόλου τελειωμένη.
Τα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα καταγής. Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο.
Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Μερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κι εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά — άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν.
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Ανεμπόρευτη η ψυχή μου, ανοικονόμητη, φτώχυνε και πείνασε Από πολλήν αγάπη, από πολλή σπατάλη ανανταπόδοτη
Φτώχυνε η ψυχή μου, φτώχυνε και πείνασε, δεν θυροδέρνει
Με ψίχουλα τρέφεται, με υπολείμματα, περιβολή από ράκη Το αυλακωμένο πρόσωπο στο ξεφτισμένο πέπλο
Μάταιη οδύνη! — την ψυχή σου Μπορείς να την πουλήσεις την ανυπόφορη Μπορείς να τη βγάλεις στο σφυρί παλαιών αντικειμένων και ν’ αγοράσεις μιαν άλλη ψυχή τριμμένη, ανώδυνη, φτηνή
Μπορείς να ξεπουλήσεις την άχρηστη θλίψη σου
Έδωσα, μοίρασα – δεν πήρα, δεν εμπορεύτηκα Το απόθεμα της Δωρεάς της παραχωρημένης
Ό,τι μου δόθηκε, μου δόθηκε για να δοθεί Λάφυρο της ανεξαγόραστης εξαγοράς, πίσω δεν παίρνεται Με λίγο αίμα ακόμα, μ’ ένα κομμάτι κρέας
Ο σάκος μου κενώθηκε, ο σάκος μου ο δερμάτινος
Έπρεπε να οικονομείς το ανοικονόμητο, έπρεπε ν’ αποταμιεύεις Τον εαυτό σου κλέβοντας, κόβοντας από πάνω σου Με υπεξαίρεση, με αποκοπή γυμνή, μ’ ένα μαχαίρι Κομμάτι από τη σάρκα σου, λίγο από το χώμα σου
Χώμα για το χώμα, για την οφειλή της γης Ο χρεώστης είμαι ο ανεξόφλητος, ο υποθηκευμένος Όλος τον Πιστωτή τον άτεγκτο, τον Αργυραμοιβό ψυχών και σωμάτων
Τον τελευταίον οβολό, την τελευταίαν ελπίδα…
Στην αγοραπωλησία των υποστάσεων (Ζώα και Όντα κατά κεφαλήν) Πολύ φτηνή τιμή το τίμημά σου: Σε υπολογίζουν κατά το βάρος: σάρκα-οστά Σε διατιμούν: αργύρια τριάντα.
Από το βιβλίο Οίκος εμπορίου [Ποίημα από σκηνής σε δύο φωνές και χορό] (1974) του Γιώργου Θέμελη
Η γραφή συνήθως είναι το κενό. Στα σωθικά του άντρα που γράφει δεν υπάρχει τίποτα. Εννοώ τίποτα που η γυναίκα του να μπορεί ν’ αναγνωρίσει σε μια δεδομένη στιγμή. Γράφει καθ’ υπαγόρευση. Το μυθιστόρημά του ή η ποιητική του συλλογή είναι αξιοπρεπείς, αξιοπρεπούλικες, και βγαίνουν όχι από την άσκηση του στυλ ή της θέλησης, όπως νομίζει ο φουκαράς εκείνος, αλλά χάρη σε μια άσκηση απόκρυψης. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν πολλά βιβλία, πολλά σαγηνευτικά πεύκα, για να καλύψουν με βέλο από τα μοχθηρά βλέμματα το βιβλίο που αληθινά έχει σημασία, τη γαμημένη σπηλιά της δυστυχίας μας, το μαγικό άνθος του χειμώνα.
Κι αν το ΠΙΚΡΟΠΡΟΔΟΜΕΝΟ το βορινό το άψυχο κύμα μολύνει του Κανάρη στη Λάπηθο τ’ αχνάρια Κι αν στο αρχαίο θέατρο στους Σόλους φιμώθηκε η αρχαία λαλιά Κι αν της Σαλαμίνας τα πληγωμένα αγάλματα αλυσοδένουν αλλόφωνες ορδές Κι αν των Αχαιών οι ρίζες στο Ριζοκάρπασο ποτίζονται με πίκρα κι αφιόνι Και αν ο Κίμωνας νεκρός Ξεχάστηκε στον αιώνιο ύπνο Κι αν στη μητρόπολη Αμέριμνοι αγναντεύουν τους νέους Πέρσες να διαφεντεύουν το χτες, το σήμερα και ν’ απειλούν το αύριο Ένα σου λέω Εμείς τα αχνάρια αμόλυντα θα τα κρατήσουμε. Στην Έπια θα ξανακούσουμε τη γνώριμη λαλιά Στη Σαλαμίνα θα ζωντανέψουμε τους Ολύμπιους θεούς Τις ρίζες θα κρατήσουμε με πείσμα ζωντανές Τον Κίμωνα απ’ τον ύπνο εμείς θα τον ξυπνήσουμε Κι εγώ αφού δεν θα σε ξαναδώ στην ξεχασμένη τώρα πια μητρόπολη Το μήνυμα θα ρθω να μεταφέρω Πώς το αιώνιο παραμένει αιώνιο Και το αιώνιο θα είναι Ελληνικό.
Φτωχός ιστοριομάρτυρας σε είδα άγουρο παιδί στις Θερμοπύλες με βέλη Περσικά μυριάδες καρφωμένα στο νεκρό στητό κορμί σου Με το σαρκαστικό γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Μύρισα την καμένη σου τη σάρκα στο Αρκάδι ή νάτανε στην Αλαμάνα Κι άκουσα τη γλυκιά φωνή σου με την ιδιότυπη την προφορά στην Κορυτσά Δεν βρήκες, Ευαγόρα, της λευτεριάς το μονοπάτι στα δεκαεφτά Κι εμείς λαχανιασμένοι νοερά σ΄ ακολουθούμε έφηβε πατριάρχη ν΄ ανοίγεις λεωφόρους λεβεντιάς στα μαρμαρένια αλώνια με τον θάνατο νεκρό. Πώς να πεθάνεις, Ευαγόρα, αφού δεν γέρασες ποτέ.
Αυτά τα χώματα δεν ξεδιψούν με σκλαβωμένο νερό Αυτά τα δέντρα δεν ανθίζουν με ντροπιασμένο ήλιο Αυτά τα νεκροταφεία διώχνουν τους ξανασκοτωμένους νεκρούς Αυτό το πείσμα δεν νικιέται με το όπλο τ΄αφέντη Στην Αμμόχωστο ξαναζωντανεύουν οι γόνοι του Τεύκρου Στην Στοά ο Ζήνωνας για πρώτη φορά φοράει την πανοπλία Στην Έπια ο Σοφοκλής ξαναγράφει τα χορικά Κι εκεί στον μακρινό ουρανό ο Φοίβος ξαναβρίσκει την πυξίδα. Κι εγώ σας το λέω. Δεν είναι να πεθάνει αυτή η γενιά.
Είναι δυο άνθρωποι…Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος… Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο “Θα σε σκοτώσω…” “Μα γιατί”, ρωτά ο άοπλος, “Τι σου ‘χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις…” “Γι’ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ’ αγαπούσα”, λέει αυτός με το μαχαίρι… “Ή και να με μισούσες”, λέει ο άοπλος. “Να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε…” “Κι αν σ’ αγαπήσω”, επιμένει ο οπλισμένος, “αν σ’ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;” “Ω, μη φοβάσαι”, λέει ο άοπλος, “σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση”.
Μουσική : Μίμης Πλέσσας
Στίχοι : Σοφία Φίλντιση
απο το άλμπουμ : ''Σταθμός 0 '' 1973 Columbia - Emial
Αν μου δίνανε μονάχα
Ένα γέλιο από παιδί
Κι ενός γέρου τη σοφία
άλλη θα `φτιαχνα τη γη
Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτευα παρτέρια
Αν μου δίνανε μονάχα
Στάλα πίστη από τυφλό
Και τα μάτια ενός κουρσάρου
Σ’όλους θά `βαζα μυαλό
Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτευα παρτέρια
Αν μου δίνανε μονάχα
Ένα χτύπο από καρδιά
Και σημαία ενός πολέμου
Χίλια θά’ντυνα παιδιά
Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτρωναν παρτέρια
Δήμητρα Γαλάνη: Σταθμός Μηδέν
Ερμηνεία : Θέμης Ανδρεάδης
Μουσική : Μίμης Πλέσσας
Στίχοι : Σοφία Φίλντιση
απο το άλμπουμ : ''Σταθμός 0 '' 1973 Columbia - Emial
Κατευόδιο σου ετοιμάζω
στο σταθμό μηδέν
με τα μάτια σε αγκαλιάζω
που γελώντας κλαιν
μου΄χεις τάξει να γυρίσεις
μοναχή μου μη μ΄αφήσεις
Και σφυράει το μαύρο τραίνο
και στην άκρη κλαιν
και θαρρώ πως θα πεθάνω
στο σταθμο μηδέν
μου φωνάζεις θα γυρίσω
μοναχή δε θα σ΄ αφήσω
Πόσοι μίσεψαν το βράδυ
στο σταθμό μηδέν
δεν μπορώ να τους μετρήσω
τα δυό μάτια κλαιν
μου΄χεις τάξει να γυρίσεις
μοναχή μου μη μ΄αφήσεις
Τώρα προχωράει το τραίνο
στο σκοπό μηδέν
και θαρρώ πως θα πεθάνω
στο σταθμό μηδέν
θα γυρίσει κάποιο τραίνο
θα ΄μαι δω να περιμένω
