Γιάννης Κοντός - Καλοκαιράκι

Ο σκόρος έρχεται πάλι.
Τρώει το τραγούδι, τις επαναλήψεις,
τις εξουσίες, τα φιλιά: όλα
τα κάνει σκόνη. Μοιάζει με το χρόνο.
Ο δεύτερος είναι ύπουλος, είναι στάσιμο νερό.
Μπαίνει στο αίμα και το σκουραίνει.
Ο ήλιος τρυπάει τις ντουλάπες, τα μπαούλα
και τρυπώνει ο σκόρος. Κάνει αυλάκια
στο μυαλό, στις κουβέρτες που σε τυλίγανε
τo χειμώνα. Ο χειμώνας είναι στην αποθήκη
και περιμένει. Όλα περιμένουν, να ρουφήξει
η γη τους χυμούς των δέντρων,
να κοιμηθούν τα δέντρα,
να ξυπνήσουμε εμείς.
Για την ώρα κυνηγάμε ζωύφια και ιδέες.
Τον ίσκιο μας δεν τον κυνηγάμε,

γιατί έγινε πλήθος και μας παρακολουθεί.

Κάθομαι στο βουνό της σκόνης

και σε αγναντεύω όπως τη θάλασσα.

Ο αθλητής του τίποτα