Στη Λιάνα Σακελλίου-Schults
Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές
το ξέραμε και τότε.
Όμως σάρωνε ο αέρας
τού κάθε σερνικού τοπίου
τούς στίχους «εκείνου»
και τούς ξανάφερνε αλλαγμένους
λες και μια άγια θεά
τούς είχε περιχύσει νόημα.
Πρόφεραν οι άντρες τις συνηχήσεις τους
κι ήταν σαν ένα ζωύφιο γραφικό
να πετούσε γύρω απ᾿ το λαιμό μας,
ενώ οι περιπτύξεις τού φεγγαριού
έκαναν τις επιφανειακές στροφές
να μοιάζουν με βαθιά πράξη.
Και τα μαλλιά, ο σβέρκος,
διόρθωναν δυναμικά
την κοινοτοπία των επιθέτων.
Η ματιά είχε γιομίσει
τόση σημασία, που τι σημασία είχε
αν το ποίημα τελείωνε
πριν καλά καλά αρχίσει...
Α! κι ήταν ωραία η εποχή
που μάς σκέπαζαν τα ποιήματα-σεντόνια
ενώ οι δί-στιχες καρδιές μας
είχαν πάρει για Όμηρο το κορμί
και για αναπνοή τού έρωτα
το ποίημα.
Σεπτέμβριος 1995
Ωραία έρημος η σάρκα, 1996
Πηγή: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Ποιήματα: 1963-2011, Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου