Ένας μοναχικός ηλικιωμένος κύριος, με παρελθόν μεγάλου γαλαντόμου και πλήθος κατακτήσεων στο ενεργητικό του, υποκλίνεται μπροστά σε μιαν ολάνθιστη ακακία, υποκλίνεται τόσο βαθιά, τόσο επίμονα, με τόση χάρη που η, αρχικά ανένδοτη ακακία ενδίδει, τελικά, και σκύβοντας τον αγκαλιάζει.
Τώρα, ο ηλικιωμένος κύριος είναι καθισμένος στα κλαδιά της ανθισμένης ακακίας. Δεν είναι πια μόνος. Κι αν τα αγκάθια της του σκίζουν , του ματώνουν το κορμί, δεν τον πειράζει διόλου ˙ ξέρει αυτός από αγκάθια του έρωτα˙ του ‘χανε λείψει τόσα χρόνια. Δεν είναι πια μόνος.
Συλλογή: Τότε που η Σιωπή Τραγούδησε και άλλα Ασήμαντα Περιστατικά
Πηγή: Η φωνή της σιωπής (Ποιήματα 1996-2000), Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου