Τάκης Σινόπουλος - Τρία κείμενα

 1

"Το έχεις καταλάβει πως κυκλοφορείς  μέσα σε μια γλώσσα στρωμένη, ετοιμασμένη,  δοκιμασμένη από τα πριν; 

Που ελέγχεται από ανθρώπους άλλους, τροποποιείται συντάσσεται, κατευθύνεται από άλλους;

Που τα όριά της, η λογική της , η εκφραστικότητά της κλπ καθοριστήκανε, αιώνες τώρα, χωρίς να σε ρωτήσουνε, προτού εσύ υπάρξεις; 

Δεν μιλάω για δημοτική ή καθαρεύουσα  αυτό είναι μια άλλη (βρώμικη) ιστορία. 

Μιλάω γενικά για τη γλώσσα, για αυτό το παράλληλο και φοβερότερο Σύστημα.

Που οργανώθηκε σιγά σιγά με τόσες επί μέρους αντιμαχόμενες (κι υποταγμένες) γλώσσες. Και όλοι (απελπιστικά όλοι) σου λένε: 

Αν θες να υπάρξεις, να σε ακούσουμε, να σε (ενδεχομένως) αναγνωρίσουμε, μέσα εδώ θα κινηθείς, σ αυτόν τον κύκλο, αλλιώς καταδικάζεσαι, καταδικάστηκες." (Σελ.263)

~!*~!*~!*~!*~!*~

2.

"Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι.

Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος.

Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις εκεί.

Πιάσε από την αρχή την γλώσσα σου. Κοίταξε τον τρόπο που εσύ την κάνεις να δουλέψει, να λειτουργήσει. Πως συνταιριάζεις τις λέξεις στη γλώσσα; Σε τι κανόνες, σε τι νόμους υπακούεις;

Γιατί δεν γκρεμίζεις αυτό το καλοστημένο (ή δήθεν) γλωσσικό σου οικοδόμημα, γιατί δεν το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με άλλη γραμματική, με άλλη σύνταξη, με άλλες λέξεις, (ακόμα κι αυτό) άλλες σχέσεις, συναρτήσεις, δομές;

Γιατί δέχεσαι υποταγμένος το κοινώς αποδεχτό νόημα, τη σημασία που σου έχει επιβληθεί αυτών ή εκείνων των λέξεων; Γιατί δεν τις τορπιλίζεις; Γιατί φοβάσαι; Δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς επικοινωνία δεν υπάρχει. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι."(Σελ.264)

~!*~!*~!*~!*~!*~

3.

« ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ της ποίησης σημασία έχει όχι μόνο αυτό που βλέπεις (διαβάζεις) γραμμένο αλλά και το άλλο που δεν βλέπεις γραμμένο. Αυτό που κάποτε ακούγεται σαν δεύτερος ήχος στα ενδιάμεσα των συλλαβών και των λέξεων - δεν είναι η σιωπή , μη βιάζεσαι - είναι ο ήχος που αφήνουν οι λέξεις όταν οι συλλαβές κι οι λέξεις τρίβονται – τα κόκαλά τους τρίβονται - η μία με την άλλη. Καμιά φορά ακούς λέξεις ολάκερες πίσω από το πρώτο ηχητικό (ή εννοιολογικό) επίπεδο, που συμπληρώνουν ή αντιμάχονται τις πρώτες. Καμιά φορά – σπάνια - πίσω από ένα ποίημα ή στα ενδιάμεσά του ακούς καθαρά κάτι σαν ένα δεύτερο ποίημα – η αίσθηση είναι παράξενη, ταράζεσαι τότε. Κι αυτό φυσικά δεν είναι ο αντίλαλος του πρώτου ποιήματος. Είναι ένα άλλο ποίημα, με μια δική του συναρμογή συλλαβών και λέξεων, διαφορετικό απ το πρώτο.» (Σελ.266)

Περιλαμβάνονται  στο «ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ 2»

Πηγή: ΣΥΛΛΟΓΗ ΙΙ  (1965-1980),  Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Σπύρου Αντωνόπουλόυ