Γιάννης Πατίλης - Τρία ποιήματα

 ΖΕΣΤΟ μεσημέρι

Κάνεις να περνάνε απαρατήρητα

Πράγματα που δίχως εσένα

Θα μοιάζανε συνταραχτικά.

Πέρασα δίπλα τους. ΄Εφυγα. Ταξίδεψα.

Πήγα μακριά μέσα στην ίδια πόλη,

απομακρύνθηκα απ' ό,τι λαχταρούσα

να συναντήσω.

Τυλιγμένος στην καφετιά μαντόρλα του νέφους.

Με το μυαλό μου γεμάτο σάρκα δροσερή

Που τίποτα δεν εννοούσε να καταλάβει.

Είναι η απόσταση που φέρνει τις συναντήσεις.

Κι ο άνθρωπος πάντα αγαπά

Αυτό που λιγότερο καταλαβαίνει.

Γιατί αυτό που καταλαβαίνει

Είναι λιγότερο από τον άνθρωπο.

Και δεν αξίζει να το αγαπά.

***

ΠΡΑΓΜΑΤΑ κυβερνημένα

Από το φως και τον αέρα.

Ριζωμένα στο φως.

Κι όμως ρευστά

Μες στο ζεστό αίσθημά τους.

Και στη σιωπή.

Στήνω αυτί στο μανταλάκι.

Περνά η μούσα του μεσημεριού

Μες στο λεπτό αεράκι.

Γύρω μου άδειες καρέκλες.

Και στο σκοινί

Κουνιούνται ελαφρά οι εφημερίδες.

Δεν κυβερνάνε πιά οι κυβερνήσεις.

Κυβέρνηση έχουνε το φως

Κι οι πέντε αισθήσεις.

Η γλυκιά τρέλλα που κυβερνάει

Το μυαλό.

***

Ω ΓΗ της Αττικής

Αγαπώ τις πολυκατοικίες σου πιό πολύ

απ' τον Παρθενώνα.

Χωρίς αυτές ούτε που θα σας είχα δει

άσπρες ζεστές κολόνες από δάκρυα.

Είμαι ερωτευμένος

Κι αυτό

Δεν έχει καμιά σημασία.

Κι είμαι χαρούμενος

Για την αποτυχία όλων των σημασιών.

Κι είμαι ανέτοιμος

Βαθύτατα ανέτοιμος για όλα.

Πηγή: https://www.authors.gr/article.php?id=250