Στερεψαμε
Ανάμεσα στις στροφές των ποιημάτων
Θυμάμαι,
Ποτέ δεν σήκωσες το ποτήρι
Όσο ακόμα το γλυκό κρασί έρεε άφθονο
Μια ζωή ξοδεψες
Σκονταφτοντας
Επάνω σε τέλειες και κόμματα
Σου φώναζα κρυμμένη
Στις παρομοιώσεις:
«Οι άνθρωποι σπάνε, σαν ποτήρια που δεν βρέχονται»
Τα βράδια,
γυρνούσες μόνος με το σακάκι στον ώμο...
Όταν επέστρεφες σε είχε σώσει πάντα κάποιο ρήμα.
Μετρω
Τις συλλαβές σου,
Ως τον τελευταίο φθογγο
Για να σιγουρευτώ
Πως ανασαίνεις
Κι ας ξέρω,
Πως μια μέρα
Το μόνο
Που θα μείνει απ' τους δύο μας
Θα ναι
λευκά χαρτιά
Πεσμένα
Στο πάτωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου