Κική Δημουλά-Στο πλοίο

Μικρόσωμο νεαρό ζευγάρι.

Εκπατρισμένη των ματιών η καταγωγή.

Κάπου στην επιβίωση θα δουλεύουν

– φημίζεται για την αξιοσύνη της

η υποταγή.

Με άδεια καλοκαιρινή.

Ελεύθερα τώρα τα χέρια νοικοκυρεύουν

τα παραμελημένα χάδια τους.

Θαυμάζω τι επιδέξια ξαπλώνουν τα δάχτυλα

στου παιχνιδιού τους το κρεβάτι

σφιχτά δεμένα

σα να πλέκουν γελαστά καλαθάκια

με πόθου συστροφή τα γεμίζουν

τα ξηλώνουν κι απ’ την αρχή τα πλέκουν

σα να κουράστηκε τώρα ο νέος

ίσως απ’ την πολλή ελευθερία της πλοκής

λίκνιζε χαρούμενα και το πλοίο

γέρνει κι αποκοιμιέται

πάνω στο αριστερό του σκουλαρίκι

ξύπνια εκείνη ακόμα

κοιτάζει για λίγο το κοιμισμένο χέρι του

κι αργά προσεκτικά μην το ξυπνήσει

στον ώμο της το φέρνει

κι επάνω του γέρνοντας

γλυκά κι αυτή αποκοιμιέται.

Τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη

κατάλληλο

για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα

για κάθε ηλικίας όνειρα

για κάθε είδους νύστα

απαραίτητο

για το σπίτι

για το στοχασμό

για το λεωφορείο

για το πλοίο και για ό,τι

μας πνίγει!...

Από τη συλλογή, Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)