Ξέρω, υπάρχει ένας τόπος όπου τα πουλιά αιωρούνται ταπεινώς,
Κι απείθαρχα τα αμπέλια περιπλανώνται ασκόπως,
Όπου οι πασχαλιές γνέφουν, και ένας μαρμάρινος θεός
Στο αρωματισμένο το λυκόφως είναι ωχρός.
Και νάτη έρχεται στη δύση μια κυρά ξανθιά
Που τα μάτια της βαθειά έχουν λαχτάρα παθιασμένη.
Σε μια παλιά, η κυρά περιμένει, εξώθυρα παλιά
Τη δική της να γυρίσει αληθινή αγάπη περιμένει.
Μα οι μέρες περνούν, και οι πασχαλιές πεθαίνουν,
Και φοβισμένα ψάχνουν τα πουλιά να καλυφθούν•
Ακόμη στέκεται η κυρά, με τα μακριά λευκά της χέρια
Τεντωμένα τον εραστή της να χαιρετούν.
Κι είναι εκεί που θα μένει μέχρι τη σκιερή μέρα
Ένα μνημείο να σμιλέψουν για ’κείνη
Θα περιμένει πάντα στην ίδια παλιά εξώπορτα, --
Την εξώθυρα που η αληθινή της αγάπη έδωσε σε ’κείνη.
Dorothy Parker(22 Αυγούστου 1893 - 1967)
μτφρ: Ασημίνα Λαμπράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου