Σήμερα, νιώθω στην καρδιά μου
ένα κύμα τρεμάμενο από αστέρια,
το μονοπάτι μου όμως χάνεται
μες στην καρδιά της ομίχλης.
Το φως μου κόβει τα φτερά
και της θλίψης μου ο πόνος
τις αναμνήσεις μου υγραίνει
μες στην πληγή της ιδέας.
Όλα τα ρόδα λευκά ΄ναι,
τόσο λευκά, σαν τον πόνο μου,
και δεν είναι τα ρόδα λευκά
πάνω τους γιατί έχει χιονίσει.
Πρωτύτερα ως ίριδα λάμπαν.
Και στην ψυχή πάνω χιόνισε.
Το χιόνι της ψυχής έχει
νιφάδες φιλιών κ΄ εικόνων
που στον ίσκιο βυθίζονται
ή μέσα στης σκέψης το φως.
Το χιόνι πέφτει απ΄ τα ρόδα,
μα αυτό, της ψυχής, απομένει,
και των χρόνων τα κάγκελλα
ένα σάβανο κάνουν με δαύτα.
Τάχα, θα λειώση το χιόνι,
ο θάνατος όταν μας πάρη;
Ή θα΄χουμε, μετά, άλλο χιόνι
κι άλλα, τελειότερα, ρόδα;
Θα ΄ναι η ειρήνη μαζί μας,
όπως ο Χριστός μας διδάσκει;
Ή του προβλήματος δε θα ΄ναι
ποτέ δυνατή η λύση;
Κι αν ο έρωτας μας απατήση;
Ποιος τη ζωή μας θα ενθαρρύνη,
αν μας βυθίσει το σούρουπο
μες στην αληθινή γνώση
του Καλού, που ίσως δεν υπάρχει,
και του Κακού, που πάλλει τριγύρω;
Αν σβήση η ελπίδα
κι αρχίση η Βαβέλ,
ποιος πυρσός θα φωτίση,
πάνω στη γη, τους δρόμους;
Αν όνειρο είναι το γαλάζιο,
η αγνότητα τι θα ΄ναι;
Αν ο Έρωτας δεν έχη βέλη,
τι θα ΄ναι η καρδιά;
Αν ο θάνατος είναι ο θάνατος,
με τους ποιητές τι θα γίνη
και τα κοιμώμενα πράγματα
που κανείς πια δεν τα θυμάται;
Ω, ήλιε των ελπίδων!
Νερό καθάριο! Νέα σελήνη!
Των αγοριών καρδιές!
Σκληρή ψυχή της πέτρας!
Σήμερα, νιώθω στην καρδιά
ένα κύμα τρεμάμενο από αστέρια
κ΄ είναι όλα τα τριαντάφυλλα
τόσο λευκά, σαν τον πόνο μου.
Μετάφραση: Αρη Δικταίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου