Τίποτα δε ματώνει πια. Θερμή κι ωραία
Στόλισε με δαντέλλες φως η αυγή τον κόσμον όλο.
Ένας λαός ανηφορίζουνε τα έλατα.
Καλημέρα σας δέντρα
Γιγαντιαία λουλούδια της πλαγιάς, καλημέρα σας!
Δεν έχουμ' έγνοιες τώρα να κρεμάσουμε στους κλώνους σας
Μον' φέρνουμε ένα δυναμίτη από χαρά
Ν' ανατινάξουμε την πίκρα όλου του κόσμου.
Χιλιάδες χρόνια σε προσμέναμε
Και πάντα αργούσες να ρθεις!
Οι κάμποι του Μάη
Τ' ανυπόμονα στάχυα, οι νεραντζιές
Τα δωδεκάχρονα παιδιά και οι λυγερές κοπέλλες
Τα γιορτινά τους φόρεσαν για να σε περιμένουν.
Ρώτησαν: Γιατί πέθανε ο πατέρας μας;
Ρώτησαν: Γιατί σκότωσαν τ' αδέρφια μας;
Ρώτησαν: Γιατί κάψαν τα καλύβια μας;
Και πήραν την απάντηση:
Για ν' ανατείλει ο ήλιος!
Από τη Συλλογή Το σπίτι με τις χελιδονοφωλιές, εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ 1961.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου