Τίποτα δε ματώνει πια. Θερμή κι ωραία
Στόλισε με δαντέλλες φως η αυγή τον κόσμο όλο.
Ένας λαός ανηφορίζει τα έλατα.
Καλημέρα σας δέντρα
Γιγαντιαία λουλούδια της πλαγιάς, καλημέρα σας !
Δεν έχουμ’ έγνοιες τώρα να κρεμάσουμε στους κλώνους σας
Μον’ φέρνουμε ένα δυναμίτη από χαρά
Ν’ ανατινάξουμε την πίκρα όλου του κόσμου.
Χιλιάδες χρόνια σε προσμέναμε
Και πάντα αργούσες να ’ρθεις !
Οι κάμποι του Μάη
Τα’ ανυπόμονα στάχυα, οι νερατζιές
Τα δωδεκάχρονα παιδιά κι οι λυγερές κοπέλλες
Τα γιορτινά τους φόρεσαν για να σε περιμένουν.
Ρωτήσαν: Γιατί πέθανε ο πατέρας μας;
Ρωτήσαν : Γιατί σκότωσαν τα’ αδέρφια μας;
Ρωτήσαν : Γιατί κάψαν τα καλύβια μας;
Και πήραν την απόκριση:
- Για ν’ ανατείλει ο Ήλιος !
Από τη Συλλογή Το σπίτι με τις χελιδονοφωλιές, εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ 1961, σ.44.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου