Δασύτριχα ορφανά μπλέκουν στα πόδια μας γυμνά,
έλεος ζητάνε και τ' αποδιώχνουμε, κυρίως για λόγο αισθητικής,
(είναι άπλυτα, άσχημα και μαύρα, υγείας κακής).
τόσων αιώνων εξανίσταται για την άρνηση της μικρής βοηθείας.
Με τέτοια μέσα συμπιέζεται η ορμή του πρωτοπόρου
και φθάνει ακόμη μέχρι ελεημοσύνης του απόρου.
Τούτ' όμως, με τη δυσφορία του ηττημένου καθώς έχει γίνει,
είναι πολύ χειρότερο από το ν' αρνιέσαι την ελεημοσύνη.
Και με τον τρόπο που σκοντάφτουνε σε σκοτεινές δυνάμεις
σκιρτήματα χειραφετήσεως και σκληρότητας, πρέπει να συμπεράνεις,
πως η γενεά μας προτιμότερο να μείνει
εκεί που βρίσκεται, με αμιγή τουλάχιστον την καλοσύνη:
αντί στα νέα κηρύγματα Οίκτος παλιός να εμβαίνει
να τα νοθεύει, καλύτερα κυρίαρχο ακόμη το Έλεος να παραμένει.
Μέσα μας είναι ζωηρό πολύ, θέμε δε θέμε,
εκείνο το "ήμην γυμνός και συνηγάγετέ με".
Τ.Κ. Παπατσώνης, Αναβαθμοί προς Παρνασσόν, Εκλογή Β, Ίκαρος, 1988.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου