Μαζί με το δώρο της ελευθερίας είναι και το ότι τα παιδιά των ανθρώπων ζουν μόνο ένα μικρό διάστημα στον κόσμο και δεν είναι δεμένα μ' αυτόν και γρήγορα φεύγουν· τα ξωτικά δεν ξέρουν για πού. Ενώ τα ξωτικά μένουν ως το τέλος των ημερών και επομένως η αγάπη τους για τη Γη και για όλον τον κόσμο είναι πιο απόλυτη και πιο οδυνηρή, και όσο τα χρόνια μακραίνουν, ακόμα πιο γεμάτη λύπη. Γιατί τα ξωτικά δεν πεθαίνουν ώσπου να πεθάνει ο κόσμος, εκτός και τα σκοτώσουν ή σβήσουν από λύπη (και υπόκεινται και στους δύο αυτούς φαινομενικούς θανάτους)· ούτε οι αιώνες καταβάλουν τη δύναμή τους, εκτός κι αν κάποιο κουραστεί από δέκα χιλιάδες αιώνες· και όταν πεθάνουν, συγκεντρώνονται στα δωμάτια του Μάντος στο Βάλινορ, από όπου μπορούν να επιστρέψουν αργότερα. Οι γιοι των ανθρώπων, όμως, πεθαίνουν στ' αλήθεια κι αφήνουν τον κόσμο· γι' αυτό ονομάζονται φιλοξενούμενοι ή ξένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου