Στρατής Τσίρκας - Αριάγνη (αποσπάσματα)

 Έτσι ζούσα στο σπίτι κάποιας Μαντάμ Ρισάρ, μιας σχεδόν συνονόματής  μου, χωρίς να φαντάζομαι τη σχέση της με τον Μπωντλαίρ. Αλλά μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο που έγραψε για την Presidente ο Αντρέ Μπιγύ. Εκεί μόνο διάβαζα τ' όνομα του τελευταίου φίλου της. Αδύνατο, έλεγα. Έγραψα και μου στείλανε φωτογραφία του πίνακα του Meissonier. Ίδια, ήταν η ίδια! Φαντάζεσθε τι γίνηκε μέσα μου. Κοιμόμουν τόσον καιρό στο κρεβάτι της, στο κρεβάτι που είχε πλαγιάσει για πρώτη και μόνη φορά ο ποιητής, τη νύχτα της 29 Αυγούστου 1857. Γιατί να της γράψει την επαύριο εκείνο το φριχτό γράμμα; Σιωπηλά την αγαπούσε ίσως από τα 1842, που σύχναζε στο σαλόνι της, κάπου εκεί στη σημερινή Πλας Πιγκάλ. Τόση λατρεία, τόσα χρόνια, να της γράφει τα ωραιότερα ποιήματα που πήρε ποτέ γυναίκα, κι όταν εκείνη του πρόσφερε επιτέλους τον έρωτά της, τι συνέβη; Γιατί να της γράψει: «Και τέλος πάντων, τέλος πάντων, πριν από μερικές μέρες ήσουνα μια θεότητα, πράγμα τόσο βολικό, τόσο ωραίο, τόσο απαραβίαστο. Και τώρα να που είσαι γυναίκα. »

[...]

Από δοκιμασία σε δοκιμασία θα πηγαίνει πια η ζωή μας, ένας αγώνας. Όλο θα λέμε πως τελειώνει κι όλο θα ξαναρχινάει. Να το χωνέψουμε και να μην έχουμε αυταπάτες. Περπατάτε, που λέει κι ένας φιλαράκος. Δε χρειαζόντανε η νουθεσία. Θα το παλεύουμε, μάνα, με νύχια και με δόντια, ώσπου να φέξει. Ώσπου να φέξει!

Στρατής Τσίρκας, Αριάγνη, Κέδρος, 1985 (19η έκδοση), 1η έκδοση 1962.