Βαδίζοντας νύχτα τη λεωφόρο
τα μάτια μου πονούσαν από ένα φως παράξενο.
Σε μια γωνιά ξεπρόβαλε ο παππούς μου
και σε ένα δέντρο είδα το γιο μου να καρπίζει
αγέννητο από αιώνες.
Ίσως ο χρόνος να με έπαιζε
σε τράπουλες προσώπων που δεν θα ξαναδώ.
Ξάφνου ένα αυτοκίνητο σταμάτησε
στις άκριες των ποδιών μου:
ανοίγει η πόρτα με αρπάζει
και τρέχει πάλι προς το άγνωστο.
Κάθε νύχτα σταματάμε
και κλέβουμε άλλον ένα.
Άννα Γρίβα, Έτσι είναι τα πουλιά, Γαβριηλίδης, 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου