«Η φτώχεια δεν είναι ντροπή». Σύμφωνοι. Ωστόσο, τον φτωχό τον ντροπιάζουν. Το κάνουν και τον παρηγορούν μ' αυτή τη φρασούλα. Είναι απ' αυτές που κάποτε μπορούσε κανείς να τις παραδεχτεί, που όμως η ημερομηνία λήξης τους έχει φτάσει προ πολλού. Όπως κι εκείνο το βάναυσο «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Όταν υπήρχε δουλειά που έτρεφε τον άνθρωπό της, υπήρχε και φτώχεια που δεν τον ντρόπιαζε, αν οφειλόταν σε καμιάν αναπηρία ή σε κάποιο άλλο θέλημα της μοίρας. Αυτή η ανέχεια, όμως, μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια, και μπλέκουν εκατοντάδες χιλιάδες που φτωχαίνουν, ντροπιάζει. Η βρόμα και η αθλιότητα ορθώνονται γύρω τους σαν τείχη που τα χτίζουν αόρατα χέρια. Κι όπως ένα άτομο μπορεί να ανεχτεί πολλά για τον εαυτό του, δίκαια όμως ντρέπεται όταν τον βλέπει η γυναίκα του να τα υφίσταται και να τ' ανέχεται, έτσι επιτρέπεται να υποστεί πολλά όσο είναι μόνος, και όλα, εφόσον τα κρύβει. Όμως, κανείς ποτέ δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με τη φτώχεια, όταν πέφτει σαν ίσκιος τεράστιος πάνω στο σπίτι και στο λαό του.
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Μονόδρομος, Μτφρ.: Νέλλη Ανδρικοπούλου, Άγρα, 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου