Κατερίνα Ἀγγελάκη-Ρούκ-Η φρασούλα

Εἶναι ὀ ἥλιος σάν καθρέφτης σήμερα
πού οἱ κηλίδες ἀπό πισω ἔχουν περάσει
μπρός κι ἕνα μουντό σχῆμα στέκει
στή θέση τοῦ εἰδώλου.
Τό ζωογόνο περιεχόμενο τῆς βλάστησης
οἱ ἐκδηλώσεις πάθους
καί οἱ ὡραῖες διακοσμήσεις τῆς φθορᾶς,
πού ἀκίνητη μοιάζει μέ ζῶο
ὅταν αὐτό ὀσφραίνεται τήν τελευταία στιγμή,
ἄν καί δέν ξέρει τί μυρωδιά
μπορεῖ νά ἔχει τό θεῖο!
Καί ξαφνικά, μέσα σ᾿ αὐτή τή σούπα τῆς ὕπαρξης,
μία φρασούλα ἀνεβαίνει στόν ἀφρό
ἀπ᾿ τά τρίσβαθα τοῦ βάλτου τῶν ὀνείρων.
Ἀναπάντεχη, ξεχασμένη, ναζιάρα, παιδική,
μέ τούς φθόγγους της ἀχάλαστους στό χρόνο,
μία φρασούλα-χρυσόμυγα
μπῆκε ἀπ᾿ τ᾿ άνοιχτό παράθυρο:
«Φτοῦ ξελευτερία!»


Κατερίνα Ἀγγελάκη-Ρούκ, «Ἄδεια φύση» (Ποιήματα 1986-1996), Καστανιώτης, Ἀθήνα, 1993, σ. 97.

Πηγή:https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=458277228383700&id=100026042801493