Σπρώχνω με τα χείλη κλειστά
Το λόγο τον πικρό στην καρδιά μου.
Τι άλλο μπορώ να ελπίζω
Από ένα τόσο όμορφο πρόσωπο;
Τόσο όμορφο , τόσο όμορφο πρόσωπο
Σαν ένα απόγευμα στη θάλασσα,
Όταν η πρώιμη η νύχτα αθόρυβα
Παραμερίζει τ΄αρμυρίκια
Κι αρχίζουν να νυστάζουνε οι βάρκες
Κι ο θάνατος διπλώνει από ανία
Τα λαμπερά του , χρυσοκόκκινα φτερά.
Συλλογή : Το κυπαρίσσι των εργατικών, Εκδόσεις: Καστανιώτης,σ. 57.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου