Κάρολος Μπωντλαίρ, XII. Τα πλήθη.[απόσπασμα]

'..Ο μοναχικός και στοχαστικός περιπατητής αντλεί μια μοναδική μέθη από αυτή την συμπαντική κοινωνία. Αυτός εδώ που μ’ ευκολία παντρεύεται το πλήθος, γνωρίζει απολαύσεις πυρετικές, από τις οποίες είναι δια παντός αποκλεισμένοι ο εγωιστής, κλειστός σαν το σεντούκι, και ο τεμπέλης, θαμμένος σαν το μαλάκιο. Υιοθετεί σαν τα ήταν δικά του όλα τα επαγγέλματα, όλες τις χαρές, κι όλες τις αθλιότητες που του παρουσιάζουν οι περιστάσεις.
Αυτό που ο πολύς κόσμος ονομάζει έρωτα είναι αλήθεια πολύ μικρό, πολύ περιορισμένο και αδύναμο, αν συγκριθεί με τούτο το ανεκδιήγητο όργιο, την άγια αυτή πορνεία της ψυχής, που δίνεται ολόκληρη, ποίηση και έλεος, στο απρόοπτο που προκύπτει, στον άγνωστο που περνά.
Αξίζει να μάθουν κάποτε οι ευτυχείς του κόσμου τούτου, ίσως και μόνο για να ταπεινωθεί έστω για λίγο η αλαζονεία τους, πως υπάρχουν ευτυχίες ανώτερες από τη δική τους, ευρύτερες και πιο εκλεπτυσμένες. Οι ιδρυτές αποικιών, οι ταγοί των λαών, οι ιεραπόστολοι που ζουν εξόριστοι στην άκρη του κόσμου, δίχως αμφιβολία κάτι γνωρίζουν από τούτη τη γεμάτη μυστήριο μέθη ˙ και από τους κόλπους της ευρείας οικογένειας που το πνεύμα τους έχει δημιουργήσει, θα πρέπει κάποτε να γελούν με εκείνους που τους οικτίρουν για την εξαιρετικά άστατη τύχη τους και την τόσο αγνή τους ζωή.'

"Η μελαγχολία του Παρισιού, μικρά πεζά ποιήματα, μτφρ. επίμετρο, Μαριάννα Παπουτσοπούλου, εκδ. Bibliothèque, 2019*