Γιάννης Κοντός - Το μεγάλο ποτάμι της μνήμης τα παρασύρει όλα

Η μητέρα μου στην αιώρα
ατενίζει τη θάλασσα,
που κανονικά δεν υπάρχει έξω
από το σπίτι μας.

Πάει κι έρχεται μισοφέγγαρο,
εκκρεμές, κορίτσι ξεχασμένο
στο δρόμο, περασμένα μεσάνυχτα.
Όπως αιωρείται θυμίζει το χρόνο,
το χώμα και εγκαρσίως
τα νερά. Η ομιλία της
είναι απόηχος του προσώπου,
μια σκιά της ψυχής.

Περνάει (απότομα) νέα,
αγέρωχη, με μαύρα μαλλιά.
Με φωνάζει, με μαλώνει, να μη φεύγω μακριά της
και χαθώ στον κόσμο: ο χαμένος, ο απωλεσθείς,
ο άπελπις, ο ανέστιος.

Πηγή:http://www.ekebi.gr/dam/poems.aspx?tmp=1&item=220