Αυτή η λεύκα στη ρεματιά
που λέει ''όχι'' και λέει ΄΄ναι΄΄
και λυγίζει και δε λυγίζει
και γυρνά εδώθε και μας κλείνει το μάτι για τον άνεμο,
και γυρνά στον άνεμο και του κλείνει το μάτι για μας
και κυματίζει τρία πράσινα κρόσσια στη θάλασσα,
και κυματίζει τρία πράσινα κρόσσια στις βουνοκορφές
κ' ερωτεύεται
και γαργαλιέται
και σπαρταρά απ' τα γέλια
που λες θα της πέσουν τα φύλλα,
κι' αναταράζεται να φύγουν τα γαρδέλια
και γέρνει πίσω και κάνει χωνάκι
΄΄ελάτε τώρα, ελάτε τώρα''!
Αυτή η τρελλή λεύκα
που θα κρεμαστή το χειμώνα απάνω της η ελπίδα της χαράδρας,
αυτή η τρελλή λεύκα
που θ' απογυμνωθή το χειμώνα
για να μπορή να λέη ''όχι'' στους χιονιάδες του Τροόδους,
που θ' αποβάλη τον έρωτα και τα συναφή
και θα μείνη γυμνή ψυχή,
και θα μείνη γυμνή κάθετη ψυχή
για να πη τ' ''όχι''
τώρα που είν' ανάγκη να το πη,
τώρα που δεν υπάρχουν πια περιθώρια για παιγνίδισμα,
για να πη τ' ''όχι''
τώρα που το χρειάζεται η χαράδρα.
(Και τότ' εν ειναλίη Κύπρω... , Λευκωσία 1974)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου