Αναστάσιος Δρίβας-Ένα σπήλαιο είν’ η σκέψη μας

Τυφλά ζώα κοιμούνται μέσα.
Ο ήλιος που φωτάει απέξω
Δεν ήρθε να με ξυπνήσει.
Μόνοι βαδίζουμε στο δρόμο μας
Τα άστρα κι η σελήνη το ξέρουν:
Με τη νύχτα τραγουδάμε
Σε μια νύχτα που περνάμε.
Κι αν ελπίζουμε σε κάτι (άνθρωπε)
Είναι που θα ’ρθει η Άνοιξη.
Άνοιξη! Τα παιδιά σε προσμένουν
Τα πουλιά και τα δέντρα.

(Από τη συλλογή Μια δέσμη αχτίδες στο νερό, 1937)

Πηγή:http://www.poetrysymposium.gr/pdf/Anthologia_29.pdf