Μαρία Κυρτζάκη-Απόπειρα εξόδου

Απόπειρα εξόδου
[ α’ ]

Σ’ ένα σύννεφο όπου τα πουλιά
Μπορούν να πετάξουν.
Οι λέξεις θα κυλήσουν όμοια
Με ερυθρομόρφων σχημάτων τα κύματα.
Θα αποβάλεις τότε ενδύματα τετριμμένα
Του προσώπου την διπλή επιδερμίδα.
Τα βήματα όταν δεν θ’ ακούγονται πια

Πού θα σε βρει η άνοιξη.

[ β’ ]

Ποιος θα επιχειρήσει την πρώτη κίνηση
Να σπάσει η τεντωμένη κλωστή
Να τρέξουν επιτέλους τα νερά.
Η πρώτη κίνηση που θ’ ανάψει το πράσινο
Στους σηματοδότες.
Ποιος θα λογαριάσει την άνοιξη
Στο άθροισμα των χρεών
Επιταχύνοντας το χρόνο
Εξαφανίζοντας τα πτώματα

Στην ύστατη έκκληση
Στην ύστατη απουσία.

[ γ’ ]

Ο δείκτης της βελόνας
Και ο δείκτης του ρολογιού
Η πυξίδα που δεν προσανατολίζει
Πλέον.
Σε σκοτεινούς θαλάμους αποκρυπτογραφείς τα σήματα
Σημειώνεις ανύπαρκτες οδούς και διασταυρώσεις
Βλεμμάτων.
Αποπειράσαι την έξοδο.
Με επιμέλεια συγκεντρώνοντας τους αριθμούς
Με επιμέλεια εξαφανίζοντας ίχνη
Στοιχεία που θα σε πρόδιναν
Σε σκοτεινούς θαλάμους σημειώνεις τα χαρακτηριστικά σου.

[ δ΄]

Η ώρα των αποφάσεων που δεν αποτόλμησες
Η ώρα της αποπομπής σου.
Σιγά σιγά ωριμάζει το σχέδιο.
Οι παράγοντες της εκτελέσεως πλήθυναν
Μέρα τη μέρα χάνεις τα προσωπεία
Αποβάλλεις τα πολύχρωμα φορέματα
Ψάχνεις όλο και περισσότερο
Ν’ ανακαλύψεις μερικές συλλαβές
Να συναρμολογήσεις ένα όνομα
Τουλάχιστον το όνομά σου.

Σε δρόμους ατέρμονους
Τοποθετείς κέρινα ομοιώματα
Να συνηθίζεις επιτέλους την τοποθεσία
Να μη σε ενοχλεί το κλίμα.

[ ε’ ]

Μόλις πέσει η νύχτα
Αποπειρώμαστε την προσέγγιση.
Τα βήματα προσπερνούν
Η έξοδος οδηγεί σε άλλους κύκλους
Σε άλλα στεγανά όπου προσπαθούμε
Την αναγνώριση.
Απλοποιούνται τα πράγματα
Εξομοιώνονται
Γίνονται εύκολες οι εξεγέρσεις
Όταν πέφτει η νύχτα
Γίνεται εύκολη η μεταμόρφωση.

[ στ’ ]

Τα λόγια που δεν είπες
Οι κινήσεις που δεν κατόρθωσες
Η οσμή που αγνοείς την προέλευσή της.
Τώρα τι να προσπαθούμε προσθέσεις και αφαιρέσεις
Τι να λογαριάζουμε την «επαύριο»
Όταν δεν μας έμεινε ούτε ο άρτος ο επιούσιος
Κι έχουμε χάσει τη μορφή της πόλης
Και τα σπίτια μας δεν είναι παρά σχήματα
Νυκτός.

Οι κινήσεις που δεν τολμήσαμε
Πτώματα διασκορπισμένα
Στο σώμα μας.

[ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΞΟΔΟΥ II]

[ α’ ]

Προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές.
«Ένα άλλο σώμα» μονολογεί
Και κάθε πρωί απ’ τα χαράματα σηκώνεται
Ψάχνοντας στα δοχεία απορριμμάτων
Το χθεσινό πρόσωπο.
Λογαριάζοντας τα υπέρ και τα κατά
Να ερευνήσει τις αλλαγές του εικοσιτετραώρου.
Και κάθε πρωί επιστρέφει με χέρια ματωμένα
Χέρια όπου έχουνε κολλήσει άμορφα κομμάτια
Από σάρκα και οστά
Χέρια όπου δεν χωράνε τα δάκρυα.
«Ένα άλλο σώμα»
Μονολογεί
Και κάθε πρωί
Επιστρέφει.

[ β’ ]

Ζητώντας πάντα μια πρόφαση
Κλειδώνει την πόρτα
Ασφαλίζει το μοναδικό παράθυρο
Και μένει.
Οι υπάλληλοι περιμένουν.
Απειλούν.
Πρέπει ν’ αδειάσει το σπίτι
Να γίνει επιτέλους η μετακόμιση.
Από τις χαραμάδες
Παρακολουθεί τις κινήσεις
Υπολογίζει την επόμενη ενέργεια
Μέχρι να πέσει η μέρα
Να κουραστούν
Να τραβήξουν στα σπίτια τους.
Τη νύχτα
Σχεδιάζει τρόπους
Απόδρασης.

[ γ’ ]

Μόλις ξυπνήσει
Συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία
Έως το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αρχίζει με τις αποσκευές.
Τοποθετεί τα χέρια
Τα πόδια
Διαμελίζει το σώμα
Το συσκευάζει.
Μετανιώνει την τελευταία στιγμή
Ματαιώνει την αναχώρηση
Βγάζει από την τσέπη τα κλειδιά.

Τη νύχτα
Αρχίζει
Τη συναρμολόγηση
Των μελών του.

[ δ’ ]
Κάτω από παράθυρα ερημικά
Υπάρχει.
Και κάθε επέτειος τον βρίσκει
Όμοιο με τετράποδο
Να ψάχνει
Κάτω από τραπέζια εκστρατείας
Και κρεβάτια
Πίσω από παραλληλόγραμμα τοίχων
Γύρω από λάμπες.

[ στ’ ]

Προσπαθεί να διαφυλάξει το αίμα
Κρατώντας κομμένα μέλη και εξορυγμένα
Μάτια
Περιμένοντας τις νύχτες
Που αδειάζουν οι δρόμοι
Τις νύχτες που έχει έναν τόπο
Να χαράξει σχήματα
Λευκά φτερά
Έστω από σάρκες και οστά
Προσπαθεί
Να μην επουλώνει τις πληγές
Τους αναγκάζει να του ξεκολλάνε τις σάρκες
Τα μαλλιά
Να κρατήσει τη μνήμη του
Επιμένει.

ΠΗΓΗ:  https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11778.0