Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ταξίδι νυχτερινό

Ξαναμπαίνω στ’ όνειρο
σαν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Καπνοί στο βουνό∙
σκέφτομαι: «Θα καίνε τα σκουπίδια»
μα πάλι υπάρχει μια υποψία
μάγισσας με κύκλους.
Ό,τι γίνεται
έχει ήδη γίνει
γι’ αυτό η πραγματικότητα
μπορεί και μεταμορφώνεται…
Ταξίδι νυχτερινό
σαν ν’ αποφεύγουμε τα νησιά
λεκέδες ομορφιάς
στο σιωπηλό μαύρο
κι οι μανάδες στις γέφυρες
γιατί φωνάζουν τόσο φριχτά
προς τα παιδιά τους
όταν κι αυτά μαϊμουδίζουν
το άπειρο
και δεν ξέρουν ακόμη
αν τα νερά είναι μέσα
ή γύρω απ’ τα μικρά τους σώματα.
Πλέει κι ο μηχανισμός
της φθοράς∙
αυτό που λείπει τώρα
θα μου λείπει χειρότερα
στο μέλλον
και θα λέγεται ζωή.

Από τη συλλογή: Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978) της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Αναδημοσίευση από:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/05/19/katerina-angelaki-rooke-taxidi-nyhterino-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%ac%ce%ba%ce%b7-%cf%81%ce%bf%cf%85%ce%ba-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9/?fbclid=IwAR2YmEBD9TT9Ieygg1dBNBkOddhNjpAR155EyJkM4cs8xu6yz8x3D_BC4zQ