Τέλλος Άγρας-Μονοτονία

Σ’ ένα άδειο χρώμα, ένα φευγάτο μύρο που πεθαίνει,

το καλοκαίρι που αγαπούσαμε απομένει.

Στις καταχνιές μέσα, μαζί με τη θλιμμένη δύση,

το καλοκαίρι που αγαπιώμαστε έχει σβήσει.

Τάχα δεν είναι διαλεχτή κ’ η ώρα

νοτιάς το χώμα σα μουσκεύη;

και φύλλα, φύλλα πέφτουν πεθαμμένα,

στις στέρνες μέσα, φύλλα, πριν την ώρα, ένα προς ένα;

…παίζει, σαν άχνη ξέχρωμη, λίγη αντηλιά απ’ τη δύση

στο δρόμο, μέσα απ’ τ’ άτρεμα κλαριά που έχουν μαδήσει…

Φανταστικά τον άγριο σχοίνο, κάτω στο χωράφι

σαν να τον ζώνη κέρινη φλόγα πολλή, από θειάφι…

…Κάποτε, ειν’ οι καρδιές τα φύλλα που οι νοτιές ποτίζουν

και τα σκουντούν στα τρίστρατα και τα κλωθογυρίζουν…

Κάποτε είναι μια αγνώριστη ευωδιά που αναστενάζει:

η βλάστηση που σήπεται, όλη μαζί, τη βγάζει.

Κάποτε ξένος έρωτας ανώφελα προσμένει

να ζεσταθή απ’ την έρημη καρδιά μας που πεθαίνει.

1934

από το βιβλίο Η χαμηλή φωνή (επιμ: Μανόλης Αναγνωστάκης), εκδ. Νεφέλη, 1990.

Μενέλαος Λουντέμης-Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια

Λυκαβηττός! Δυο ουρανοί, πάνω και κάτω αστέρια κι' εγώ μετέωρος, εγώ ο αφαλός της νύχτας. Αν μπορούσα να 'βρισκα το νήμα της ζωής, θα δενόμουνα μ' αυτό χεροπόδαρα να παραδοθώ στο μηδέν... Αστέρια πάνω και κάτω και γύρω' κοπάδια που βόσκουνε μαυρίλα...

Ποιος να 'ναι ο απάνω ουρανός και ποιος ο κάτω: Να 'ναι πίσω απ΄τη φλυαρία αυτή των αστεριών κόσμος και άνθρωποι; Πότε έγινε η μυστική αυτή μετοικεσία;

Γιατί είναι σφαγμένο το φεγγάρι; Ποιος το 'σφαξε το φεγγάρι; Χα, χα! το φεγγάρι σφάχτηκε μόνο του. Νάτο το δρεπάνι! Χε - χε! και το φεγγάρι γελάει και το ίδιο. Τρελλέ! Χε - χε! γίνομαι δρεπάνι και σφάζομαι! Γίνομαι στόμα και γελάω! Γίνομ' ό,τι θέλω.

Το φεγγάρι... Μια παρένθεση χωρίς τέλος και χωρίς νόημα στο κρέπινο κατεβατό του απείρου... Μέσα στην καμπύλη του ακινητούνε αραδιασμένα χιλιάδες μικρά φωτεινά αποσιωπητικά...

Μενέλαος Λουντέμης, Νέα Εστία, τχ. 189.

Líber Falco-Σελήνη

Τόσο τέλεια κι άσπρη.

Τόσο μακρινή!

Μακρινή και άσπρη.

Μακριά απ' το θάνατο

κι από τη ζωή.

Μακριά απ' το κλάμα.

Κι απ' το γέλιο, επίσης.

Τόσο!

Δε γνωρίζει πόσο

Όλα είναι θλιμμένα.

Πόσο ο κόσμος είναι

όμορφος και ίσως

κι ο ίδιος ο θάνατος

είν' επιστροφή

δίχως να έχεις φύγει.

Μόνη πάνω, μόνη.

Τόσο τέλεια κι άσπρη

Τόσον υψηλή!

Μακρυσμένα απ' όλα!

Τίποτα εκεί πάνω.

Μόνο εκείνη, μόνη,

κολυμπάει μονάχη.

Líber Falco (1906–1955)

μτφ: Ρήγας Καππάτος

-Γενική Ανθολογία Σύγχρονης Λατινοαμερικανικής ποίησης 1892-1975-

Γιωργής Κότσιρας-[άτιτλο]

 Το μισοφέγγαρο καταμεσίς στον ουρανό

Δρεπάνι της νύχτας ακονισμένο

Μυστικό για το κλεμμένο φως.

Γιωργής Κότσιρας

Marina Cvetaeva-[άτιτλο]

Να πάλι το παράθυρο

που πάλι δεν κοιμούνται.

Ίσως κρασί να πίνουνε

ίσως να κάθονται έτσι.

Ίσως απλά τα χέρια τους

οι δυο να μη χωρίζουν.

Το κάθε σπίτι, φίλε μου,

έχει τέτοιο παράθυρο.

Ω εσύ παράθυρο της νύχτας!

Βουή συναπαντήσεων, βουή και χωρισμών

είτε με φλόγες εκατό

είτε και μόνο τρεις…

Εμένα το μυαλό μου

δεν βρίσκει ηρεμία.

Και στο δικό μου σπίτι

ξεπρόβαλ’ ένα τέτοιο.

Δεήσου, φιλαράκι μου, για σπίτι ξυπνητό,

με φώτα παραθύρι!

 απόδοση: Ελένη Κατσιώλη

Πηγή: Διάστιχο

Διονύσης Καψάλης-Μικρή νυχτερινή ιστορία [4]

4

Νύχτα' το χέρι της απλώνει

πάνω του ανάλαφρο σαν φύλλο,

κι εκείνος κάτω απ' το σεντόνι

αγγίζει το υγρό της φύλο.

Κι όπως γυρνά στο πλάι και κλείνει

το φως, την πνίγουν οι λυγμοί,

κι απ' το παράθυρο η σελήνη

εξαργυρώνει τη στιγμή.

Διονύσης Καψάλης

Πηγή: Ποίηση, τχ.22-

Δημήτρης Αρμάος-Ποιήματα

 

ΙΝ LOUE

ἀπ᾿ τὸ παράθυρο ἡ σελήνη

ἐξαργυρώνει τὴ στιγμή

Δ.Κ.

Μ᾿ αρεσει τὸ μυγάκι αὐτὸ ποὺ γυροφέρνει στὸ φανάρι τῆς μελέτης μου

Μ᾿ ἀρέσουν τὰ νερὰ ποὺ διαδρομίζουν πάνω στὸ ποτήρι τοῦ κρασιοῦ

Μ᾿ ἀρέσει ποὺ εἶναι καλοκαίρι ὄβριμος Αὔγουστος καὶ τό ᾿χω λησμονήσει

Μ᾿ ἀρέσει ποὺ ὅλες μου οἱ λειτουργίες βρίσκονται στιγμιαῖα σὲ ἀναστολὴ

Καὶ πιὸ πολὺ ποὺ ἔμεινε μιὰ σχισμάδα γιὰ νὰ βλέπω πρὸς τὰ ἔξω

Μὰ περισσότερο μοῦ ἀρέσει ποὺ ἔχει φύγει κι ἐπιστρέφω στὴν κοινότητα

Τὴν καταργῶ καὶ τὴν ἐπαναφέρω κατὰ βούληση

Κι ἔτσι γιατρεύω ἕναν κακόσορτο καημό     ζωὴ χωρὶς ἐμπιστοσύνη.

ΠΡΟΒΟΔΙΣΜΑ: LADYLOVE

Γιὰ κείνη ποὺ εἶναι τρεῖς  ὡ ς   π ρ ὸ ς   τ ὸ   σ ύ ν ο λ ο

Μὰ συνοψίζει περισσότερων τὶς χάρες     Εἶσαι     ἂς πῶ

Τὸ εὐγενικὸ αὐτὸ δῶρο

Τὸν ἔρωτά σου ὅπως δὲ γύρεψες ἀπόλαυσα     τὸν ἔρωτα

Ἥσυχο ποταμάκι στὰ ριζὰ ἑνὸς ὄρους ποὺ ἔχει φάει σιγὰ-σιγὰ

Κι ἀπὸ τὰ μεταλλεύματά του δηλητήριο πλημμυρίσει

Μὰ πόσο ἀκόμη τ᾿ ἀγαπῶ καὶ τὸ μαντεύω

Πόσα προσμένω ἀνήμερος κι ἀκάτεχος

Στὶς ἐκβολές του.

 TOY ΒΙΟΥ ΕΡΓΟΝ

Κάθε ποὺ σιγοσβηέται ἕνα λυκόφωτο

Χτίζεις μπροστά σου καταδότες καὶ φυγόδικους

Κάθεσαι σ᾿ ἕνα τραπεζάκι     θέρος     καὶ ζαλίζεσαι

Ἀξάφνου κόβεις τὶς πρυμάτσες στὸ κατάστρωμα

Τὰ καφενεῖα ταξιδεύουν ἐναέρια

Καὶ συναντᾶνε στὴ στρατόσφαιρα τὸ «Ξένο»

Ποῦ πᾶς γυρεύοντας καὶ τί

Ποῦ νὰ βρεθεῖ τὸ ποίημα-ξίφος

Ἢ ἔστω αὐτὸ ποὺ λὲν «Κόνδωρ-Ἱέραξ»;

 ΕΞΟΔΟΣ

Στο βάθος παραμένει ἀλύγιστη μιὰ θέληση ζωῆς καὶ μιὰ κατάρα

Εκεῖ ποὺ οἱ στίχοι γύρευαν δικαίωμα

Προβαῖναν ὅμως τὰ δυὸ χέρια σου

Μὲ τὴ ρυμοτομία τους κανονικὴ κι ἀλάνθαστη

Καὶ πάντα ξέφευγες ἐσὺ μὲ μαεστρία

Ερχεται πάντως ἡ καρδιὰ πάλι στὴ θέση της

Στὶς ἀρτηρίες μου κυλᾶ τὸ αἷμα πάλι

Μηδαμινότατη διακύμανση παλιὰ κι ἀνούσια ἱστορία

Συμβαίνει σ᾿ ὅλους.

ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ

Μυσταγωγία εἶναι κι ὅταν

Δυὸ ἀδελφὲς ματιὲς ἀλληλοσφάζονται

Ἔξω ἀπὸ τ᾿ ἅγιο βῆμα

Ἀθώα καμιά.

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙ᾿ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ

Τὸ πιὸ καλό     νὰ λησμονᾶς μὲ τὸ τραγούδι

Νά ᾿χεις ἕνα σκοπὸ στὰ χείλη σου κι ἕνα ρυθμὸ σ᾿ ὅλο τὸ σῶμα

Πῶς ὅμως νὰ χαθεῖς τελειωτικὰ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀλλούτερο τοπίο

Πεδιάδα ὁλόκληρη ἁπλωμένο σὰ μαντίλι

Μὲ τοὺς κρυμμένους προβολεῖς καὶ τὴ θανατερή του τὴ μονάξια

Πῶς νὰ ὑψωθεῖς     ἂν χρειαστεῖ     πῶς νὰ ὁπλιστεῖς γιὰ νὰ χαλάσεις

Τὸν οἰκουμενικὸ τοῦτον ἱστὸ ποὺ φτάνει ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριὲς στὰ ὅρια τῆς ματιᾶς σου;

Κάθομαι τόσον ἥσυχος κι ἀπόμακρος     χώριος στὰ δυό

Καὶ συζητᾶνε τὸ μισὸ καὶ τὸ μισό μου ἀπελπισμένα

Συρίγματα μινυρισμοί περαστικὲς κουβέντες     ὅλα τὰ μελετᾶν  τ ὰ  ρ ο υ φ ι α ν ε ύ ο υ ν

Οἱ ἐξατμιστῆρες καὶ τὰ κλάξον ἔχουν κάτι τὸ αἰωνόβια-κοσμικὸ

Κι οἱ ἀνθρῶποι ποὺ μᾶς ἀγαποῦν φέρνουν τὴ μπόρα καὶ τὴ θύελλα

Οχι πὼς προλαβαίνουν νὰ σκεφτοῦν γιὰ τὸ κακό σου     ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σου ἐσύ

Μᾶς περισφίγγει ὁλόγυρα ἡ παρεκτροπὴ

Οπως τ᾿ ἀσπράδι τοῦ ματιοῦ τὴν κόρη»     ὡς θά ᾿λεγε κι ὁ ῎Αραβας ποὺ ξέρετε

(Τί ἀσυνάρτητα λοιπὸν ποὺ τραγουδῶ     κι ἀντὶ νὰ λησμονῶ θυμᾶμαι κι ἄλλα.)

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΗ

Τυφλὴ κι ἀστόχαστη ἀναμέτρηση

Μὲ μιὰ φιλάργυρη ψυχὴ ποὺ ἀργοπορεῖ χωρὶς νὰ θριαμβεύει

Μιλᾶς καὶ πάντα σοῦ ἀποκρίνονται φωνὲς ποὺ ἔχεις ξεχάσει

Εσυρες τὸ νυστέρι σου διαμέσου πρωινῶν ἐτῶν καὶ χωματόδρομων

Η ἄλλη ὄψη τῆς ποινῆς     ἡ ἀδικία

Εφτανε «ἀπόφαση» στὰ χείλη σου κάθε αὐτοτιμωρία

Η ταραχὴ κατόπιν μὲς στὸ ἔδαφος κρυβόταν σκόρπιο ἀμμοκονίαμα

Σὲ ἀπίθανους πτυχοπυρῆνες

Κι ἕνα βουνὸ στοιβάζονταν ἐντός σου οἱ διαμαρτίες

Πάντα σου ὑποταχτικὸς τοῦ ἀνεμοδάρτη

Κείνου ποὺ σχίζει τοὺς γιαλοὺς καὶ κόβει λόγγους μὲ τὸ γόο του

Στὸ μέτωπό σου ἐπιδέξιοι ἐπιστήμονες

Χαρτογραφῆσαν τὸ σκοτάδι.

 Ο ΚΟΣΜΟΣ

Ὁλημέρα κάνουν τὸ κομμάτι τους

καὶ τὴ νύχτα πεθαίνουν

Φέρνω ξεμέθυστος στὸ νοῦ τὴ μαύρην αἴγλη ποὺ μοῦ χάρισες

Ὦ νύχτα ξέσκεπη ζωή τριζάτη ἀγάπη

Πέρα     πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴ μιζέρια     σ᾿ ἕ ν α  π έ λ α γ ο

Νύχτα τρυφερόκαρδη θεά τραγούδησέ την

Ὅπως εἶναι στὰ προικιά της καὶ πατᾶ τὴν πίκρα της

Μιὰ Madonna διεγερμένη κι ἑτοιμόργασμη

Στιλβηδόνα στὴ λεωφόρο πίσω ἀπὸ φατνώματα

Πάροδος     δεντροστοιχία     περίβολος

Ἁβροπέλματη φορβάδα μὲ σιρίτια καὶ καδένες στηθοδέρνοντας

Ενῶ γίββονες τὴ ζώνουν μπαμπουίνοι.

ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Τime present and Time Past

Γύρω στὴ μέση της

Ἡ πείρα

Ζωσμένος πύθωνας.

ΣΙΧΑΜΕΡΗ ΑΛΑΛΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

Τὰ λόγια φτιάχνουν καὶ χαλᾶνε τὴ ζωή

Μ᾿ ἔργα βαριά     τὸ ἀκάθιστο ἀεράκι τους

Εὐγνωμοσύνη πάθος μεταμέλεια πῶς τὰ λές

Ἔρωτα ἀμείωτο τόσα χρόνια

Καθὼς οἱ πράξεις σὰ μνημεῖα πρωτόγονα

Προκατακλυσμιαῖα πορώδη ἀκίνητα

Δὲν ἔχουν πεῖ     δὲν τὸ μποροῦν

Δὲν καταφέρνουν τίποτα μέσα στὴν ἀλλαγή;

Μὲ λόγια ἂς πῶ μονάχα αὐτό

τὸ εὐχαριστῶ

Ποὺ μάκρυνες γιὰ μένα τὰ μαλλιά σου.

Αναδημοσίευση από:https://neoplanodion.gr/2020/12/30/dimitris-armaos-epilekta-poiemata-kai-metaphraseis-tous/?fbclid=IwAR3lKzs23RjWeGref6gZT_UtXI7zaukIccsQDYc88yl7F3csh_trHP-BeqM

Θοδωρής Βοριάς - "Στίχοι από ένα ταξίδι με τον ήλιο"

Ξημέρωμα γαντζώθηκα στον ήλιο

για να πετάξω.

Έμειναν κολλημένα τα παπούτσια μου
στην άσφαλτο,
έκλεψα και το πρωινό τραγούδι
απ’ την κορφή μιας ακακίας

γιατί στο χωματόδρομο της γειτονιάς μας
παίζαμε ξυπόλητοι
κι είχα ακακίες στην αυλή
κι ένα τραγούδι
που το σκεπάσανε με άχαρο μπετόν.

Από το χθες ξεκόλλησα μια ζωγραφιά
-τρία παιδιά που σχεδιάζουν 

στο χώμα της αλάνας τη ζωή τους-
την έδειξα και στα πουλιά

...είχαμε κι εμείς φτερά
πριν μεγαλώσουμε.

Το μεσημέρι έσκισα τα ρούχα μου,
το φόβο κι όλες τις προσωπίδες·
εδώ ψηλά δεν έχει δρόμους για να ντρέπεσαι.
Το δειλινό ελευθέρωσα τα ποιήματα
να φτερουγίσουν πάνω από τα κύματα.

.

Θοδωρής Βοριάς - Ποιητική συλλογή "Χαμένες ψηφίδες" (2012).

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ-Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου

Μουσική: Νίκος Παπάζογλου

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει

και για το βάδισμά σου το γλυκό

που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό

είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει

κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν

δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ

που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις

που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω

και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ

όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω

και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ

θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ

όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω

και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ

θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

Γιώργος Σεφέρης-Αντάρτες στη Μ.Α.

(Αφήγηση για τα παιδιά)

Ήσυχοι ήμασταν, ας πούμε,εδώ που ’λαχε να ζούμεμες στη ζέστη την ογρήμες στη Μέση Ανατολή.5Φούσκωνε και το ποτάμι,φούσκωναν και τα μυαλάκι ήμασταν σαν το καλάμιστην παχιά ακροποταμιά.Όταν ήρθανε οι αντάρτες10με πιστόλες και με χάρτεςνα ταράξουν τη ζωή μας.Ήρθε ο Ρούκος, ήρθε ο Ντύμας,ο Κατάρλης με τον Πύρο,κι ο Δεσπότης με τον Τζίρο,15και τους βάλαν στ’ αψηλάμε χαφιέδες και δροσιάνα θυμούνται τα βουνά. «Τί γυρεύουν; Τί γυρεύουν;»φώναζαν στις παροικίες.20«Τί γυρεύουν; Τί γυρεύουν;»φώναζαν στις νταχαμπίες.«Ποιός τους έφερε δω πέρανα μας πάρουν τον αέρα;»«Μην τους φέραν οι Συμμάχοι;»25«Αλλ’ αυτοί μάς αγαπούνκαι δε θέλουν την αμάχηστους λαούς που πολεμούνγια να ζήσει η ανθρωπότηέξω απ’ της σκλαβιάς τα σκότη».30«Μην τους φέραν οι Αραπάδεςγια να πάρουνε μπαξίσι;»«Αδερφέ μου, οι Ελληνάδεςπου γλεντούν σε κάθε κρίση,αυτοί πάλι βρήκαν κάτι35να μας κόψουν το ραχάτι». Κίτρινος και σιωπηλός,όταν τον ρωτήσουν κάτι,μ’ ένα νεκρωμένο μάτιτους κοιτάει και τους ρωτά:40«Πού τα βρήκατε όλα αυτά;Τί ’ναι αυτός ο λουκουμάς;Άρτζι μπούρτζι και λουλάς,πράσινα άλογα και θειάφι,δεν τ’ αφήνετε στο ράφι45με μια τρύπια κατσαρόλα,μ’ ένα πράσο, με μια φόλα—μολονότι ορθόν θα ήτονανα ρωτήστε και το γείτονα,να ρωτήστε το χασάπη,50να ρωτήστε τον αράπηπου πουλάει ζεστά σουδάνιακαλοχώνευτα και σπάνια». Οι αντάρτες σαν τον είδανπήγε να τους φύγει η βίδα.55Μέρα - νύχτα συζητούσαν,μέρα - νύχτα πολεμούσαν,για να βρούνε κάποια λύσηστης Ανατολής την κρίσηπού ηταν πια μασκαριλίκι.60Μα οι Εγγλέζοι που τους θρέφανχωρίς να πλερώνουν νοίκι,έπαψαν να παίζουν πρέφακαι σα να μοιράζαν κόλλυβατους εμάζεψαν αθόρυβα65και τους στείλανε ξανάστα ψηλά τους τα βουνά. «Τα Περιστέρια» 5. 9. – 24. 10. 1943

[ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄] /[ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ (1941 – 1944)] 

Δώρα Κασκάλη-Ιδανικοί Αναγνώστες

'Ελα να κοιμηθούμε τις αντιφάσεις μας:

  θα είναι βάπτισμα

  στην απόλυτη σχετικότητα.

 'Ελα να  ντυθούμε τα θολά μας

  περι γραμματα.

  Λεξικοποιούμε τους ρόλους μας

  αφού δεν μπορούμε να τους ζήσουμε

  με το σώμα μας.

  Όταν θα πεθάνουν τα ποιήματα

  όταν  θα σκοτωθούν οι ήρωες των βιβλίων 

  σου

  -θα γίνει το αδύνατο,θα δεις-

  εσύ,αγάπη μου,δεν θα'χεις πια ζωή να 

  ζήσεις.        

Ενότητα: «Ο έρως έχει ύπαρξη»

Πηγή: Ανταλλακτήριο Ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014.

Βαγγέλης Γκούφας - Βαρκαρόλα

Γιάννης Πουλόπουλος- Βαρκαρόλα

Δημήτρης Ψαριανός - Βαρκαρόλα (Ανέκδοτη ηχογράφηση, 1982)

 

Ζωντανή ηχογράφηση από ραδιοφωνική εκπομπή του Δευτέρου Προγράμματος με τίτλο "Τραγούδια που δεν τραγούδησα ποτέ"  με καλεσμένο τον Δημήτρη Ψαριανό (1982).

Παραγωγή: Άννα Ραγκούση-Νταλάρα

Το απόσπασμα μεταδόθηκε ξανά από το Δεύτερο Πρόγραμμα στην εκπομπή  "Το κλειδί του Sol" του Σιδερή Πρίντεζη, με αφορμή τον θάνατο του ερμηνευτή στις 17/11/2020.

Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος

Στίχοι:Βαγγέλης Γκούφας

Στέγνωσε αγέρι τα πανιά, 

και πάρ 'τα όνειρά μου

πάρε και τη καρδιά μου

δεν την μπορώ την ερημιά

Γυαλό-γυαλό που θα με πας

που θα με ταξιδέψεις

και τι θα μου γυρέψεις

αφου το ξέρω μ' αγαπάς

Σωκράτης Μάλαμας - Δρόμο άλλαξε ο αέρας(1998)

 

Σωκράτης Μάλαμας - Δρόμο άλλαξε ο αέρας

Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Από το LP/CD ''13.000 ΜΕΡΕΣ'' που κυκλοφόρησε το 1998 από την LYRA(ΕΤΑΙΡΙΑ ΓΕΝΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ Α.Ε.).

Σωκράτης Μάλαμας - Δρόμο άλλαξε ο αέρας LYRICS:

Δρόμο άλλαξε ο αέρας

και φυσάει μες στην ψυχή

και σηκώνονται τα φύλλα

και χορεύει το κορμί

Στο `πα να μη σεργιανίζεις

σαν φυσούν τα ρεύματα

μα συ ανάστροφα βαδίζεις

και ζητάς μπερδέματα

Δρόμο άλλαξε κι ο δρόμος

και τραβάει για το γκρεμό

μα έχει κι ο γκρεμός δρομάκια

και μπορώ να τα πατώ

Στο `πα να μη με τρομάζεις

σαν γεννιέμαι απ' την αρχή

γιατί θα γινώ αγρίμι

κι όχι αθάνατο παιδί

Στο `πα να μη σεργιανίζεις

σαν φυσούν τα ρεύματα

μα συ ανάστροφα βαδίζεις

και ζητάς μπερδέματα.

Μαρια Παπαγεωργίου-Ξημερώνει

 Μαρία Παπαγεωργίου

"Ξημερώνει"

από το δίσκο "Ραντάρ" (1981)

μουσική | Μίκης Θεοδωράκης

στίχοι | Κώστας Τριπολίτης 

ζωντανη ηχογράφηση στο Artwork Studio

τύμπανα | Νίκος Παπαβρανούσης

κοντραμπάσο | Άγγελος Παπαδάτος

ηλεκτρική κιθάρα | Σταύρος Ρουμελιώτης

πιάνο | Χρήστος Τόλης 

ηχοληψία | Κώστας Γκαβάκος

φωτογραφία | Γιάννης Μαργετουσάκης

Στίχοι

--------------------------------------------------

Η σκοτεινιά της κάμαρας 

θα ρθει μαζί σου

ντύσου ντύσου ντύσου

κι η νύχτα αυτή που κράτησες δική σου

ντύσου ντύσου

Ο κόσμος ξημερώνει 

ο κόσμος ξημερώνει

Με τα φιλιά που κάρφωσα

εδώ βαθιά σου

βιάσου βιάσου βιάσου

κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου

βιάσου βιάσου

Ο κόσμος ξημερώνει 

ο κόσμος ξημερώνει

Μαύρο μου χελιδόνι - Ιωάννα Χρυσανθοπούλου

Παραδοσιακό τραγούδι της ξενιτιάς, σε ελεύθερο ρυθμό, από την περιοχή της Βόρειας Θράκης (Ανατολικής Ρωμυλίας)

Ηχοληψία: Μιχάλης Σκαράκης, Αλέξανδρος Βαφειάδης - Studio 133 

Εικονοληψία: Αλέξανδρος Κορομηλάς 

Στίχοι: 

Μαύρο μου χελιδόνι ν' από την Αραπιά

άσπρο μου περιστέρι ν' από τον τόπο μου.

Εσείς ψηλά πετάτε για χαμηλώσετε

κι ανοίξτε τα φτερά σας και τα φτερούδια σας.

Να γράψω ένα γράμμα και μια ψιλή γραφή

στη μάνα μ' και στ' αδέρφια μ' και στην αγάπη μου.

 

Αρσένι Ταρκόφσκι, Η λέξη

Η λέξη είναι μονάχα ο φλοιός,
Μόνο η μεμβράνη, ένας ήχος αδειανός,
Όμως μέσα του σπαρταρά παράξενα
Ένα κατακόκκινο σημείο.
Χτυπά το αίμα, πάλλεται η φλέβα,
Παίρνει φωτιά μια ακτίνα,
Όμως εσένα δεν σε νοιάζει
Αν η τύχη σου έρχεται στον κόσμο με πουκάμισο. 1
Στη λέξη υπάρχει δύναμη πολύ παλιά
Κι αν έτυχε να είσαι ποιητής
Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος
Αυτή σου δίνει δύναμη για να σταθείς.
Μην περιγράφεις ούτε έρωτες
Ούτε αγώνες,
Φυλάξου απ’ τις προφητείες,
Το θάνατο μην τον καλείς!
.
1. Σύμφωνα με μια ρωσική ρήση, “οι τυχεροί άνθρωποι έρχονται στον κόσμο με πουκάμισο”.
* Από το βοιβλίο “Έξι Ευρωπαίοι ποιητές”, εκδ. Γκούτενμπεργκ. Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης

Πηγή:https://tokoskino.me/2015/12/15/%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7/#like-14777

Ειρήνη Παραδεισανού-[άτιτλο]

 Πιο πολύ από τους φανερούς 

τρέμω τους υπόγειους

αυτούς που κοιμούνται με δυο μάτια.

Το’ να στυλώνουν στο γκρεμνό

το άλλο στην πεδιάδα

κι αχολαλούν στο διάβα τους κοιτάμενα ψοφίμια

μα σαν κοιτούν βλέπεις φαρδιά να προσκυνάνε κρύπτες

κι απλώνουνε το χέρι τους

να ελεήσουν σένα

που’ σαι γυμνός κι ανέστιος

σε χώματα ανθισμένα

ένας Χριστούλης μοναχός στης παγωνιάς τη φάτνη

με σπίρτα π’ άναψαν κραυγές

παλεύεις ν’ ανασάνεις

και δεν το βλέπεις ακριβέ

πως σ’ έχουνε καρφώσει

σ’ έναν αιμάτινο σταυρό

μέσα στα δυο σου μάτια.

Αντλήθηκε από το προφίλ της ποιήτριας στο fb

Cesar Vallejo-Ζυγοί

Εντελώς. Επιπλέον, ζωή!

Εντελώς. Επιπλέον, θάνατος!

Εντελώς. Επιπλέον, όλα!

Εντελώς. Επιπλέον τίποτα!

Εντελώς. Επιπλέον, κόσμος!

Εντελώς. Επιπλέον, σκόνη!

Εντελώς. Επιπλέον, Θεός!

Εντελώς. Επιπλέον, κανένας!

Εντελώς. Επιπλέον, ποτέ!

Εντελώς. Επιπλέον, πάντα!

Εντελώς. Επιπλέον χρυσάφι!

Εντελώς. Επιπλέον καπνός!

Εντελώς. Επιπλέον δάκρυα!

Εντελώς. Επιπλέον γέλια!

Εντελώς!

( από το βιβλίο Cesar Vallejo, ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ, Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια: ΡΗΓΑΣ ΚΑΠΠΑΤΟΣ, εκδόσεις Gutenberg', A' έκδ. 2000, B' εκδ. 2010

Άγγελική Σιδηρά-Πρωτοχρονιὰ γιὰ δύο

 

Καλὴ χρονιά! τοῦ εἶπε.

Τινάχτηκε στὸν κρότο

ποὺ μόνη της προκάλεσε

καθὼς μὲ τὸν γνωστὸ ἐπιδέξιο τρόπο

ἄνοιξε τὴ σαμπάνια.

Ὕστερα σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα:

Πρῶτα τὸ σπίτι, τοῦ φτωχοῦ,

ἕνα δικό σου, ἕνα γιὰ μένα, τρόμαξε πάλι

νιώθοντας νὰ τὴν ἀπειλοῦν

τὰ χαραγμένα πελώρια κομμάτια.

Βλέπεις πὼς ὅσο λιγοστεύουν οἱ παρόντες

μεγαλώνουν οἱ μερίδες; γέλασε μὲ τὰ χείλη μοναχά.

Τὰ διαμάντια στὸ ντεκολτὲ

σκληρὰ κι ἀδιάφορα ἀστράφταν τὴν ὀδύνη τῶν ρυτίδων.

Ἁντίθετα τὸ κόκκινο σατέν φουστάνι

σὰ νὰ ντρεπότανε, νὰ δυσανασχετοῦσε

μ' ἐκεῖνο τὸ παχύσαρκο κορμί.

Καλύτερα νὰ εἶχε μείνει στὴ ντουλάπα

σκεφτότανε, γυμνὸ ἀπὸ χίμαιρες

μονάχο μὲ τὶς μνῆμες του.

Ὅμως κι ἐκείνη δυσφοροῦσε

μὲ τὴν ἔντονη καὶ συνεχὴ προσπάθεια

νὰ χωράει μὲς στὶς παλιές της διαστάσεις.

Ἴσως νὰ φάγαμε λιγάκι παραπάνω

ἔκανε νὰ γελάσει πάλι, ὅμως τὰ μάτια της

ὑγρὰ καὶ μακρινὰ δὲν πείθανε.

Πειράζει νὰ γδυθῶ; τὸν χάιδεψε

κι ἀμέσως ἄλλαξε γνώμη.

Πρώτη τοῦ χρόνου! Ἂς κοιμηθοῦμε

λίγο πιὸ ἀργὰ ἀπόψε.

Πὲς κι ἐσὺ κάτι επιτέλους! παρακάλεσε

Κούνησε λίγο τὴν οὐρά του.

Γάβ! γάβ! ἀπάντησε βαριεστημένα. Γάβ! γάβ!

Απόπειρα Τοπίου, εκδ. Ερμείας, Αθήνα 1994

Αντλήθηκε από το προφίλ της ποιήτριας στο fb

Νίκος Φωκάς-Στην Ποίηση

Διατί ν αποτελείς το ζοφερό μου καταφύγιο (;)

ωσάν βραχώδες σπήλαιο

ωσάν πληγή λαλούσα

το ρέον αίμα εξαπατάς

κτερίσματα αναμοχλεύεις.

Μα εμέ

υπό την απαστράπτουσα ερημία

υπό το θαμβός της φυσικής σου γύμνιας

ου δύνασαι ναρκώσεις

Μήτε γοητεύεις πιότερο

μήτε μπλιο σαγηνεύεις.

Διότι η ουσία η στιλπνή χαμέρπεται εις τις λέξεις

και γω αφελώς εννόησα ότι την εκατέχεις

μα η κατοχή κι η νάρκη σου και η πομπή σου η στείρα

γεννά αχλές εκρέουσες σε κίβδηλους αιθέρες.

Ωσεί διαλείπον εκκρεμές

απομυζείς τα εντός μου

τις άηχες ταλαντώσεις μου

τις πιο καλές μου ημέρες

Ο Ταρκόφσκι μιλά για την τέχνη, τους νέους, τον πλούτο και τον εαυτό του Πηγή: www.lifo.gr

 Τι είναι η τέχνη Αντρέι;

Πριν ορίσουμε ο,τιδήποτε πρέπει να απαντήσουμε με μια ευρύτερη ερώτηση: Ποιο νόημα έχει η ζωή του ανθρώπου στη γη; Ίσως να βρεθήκαμε εδώ για να ανυψωθούμε πνευματικά. Αν η ζωή μας τείνει σε έναν πνευματικό πλούτο, ίσως η τέχνη να είναι ένας από τους τρόπους προσέγγισης αυτού του σκοπού. Αυτό πιστεύω με τον τρόπο που ορίζω την ζωή. Η τέχνη πρέπει να βοηθά τον άνθρωπο στην πνευματική του εξύψωση. Δεν ξέρω. Μερικοί λένε ότι η τέχνη βοηθάει τον άνθρωπο να κατανοήσει τον κόσμο. Ότι είναι γνώση όπως και κάθε διανοητική δραστηριότητα. Δεν πείθομαι με την εκδοχή της γνώσης. Με αυτή την έννοια είμαι σχεδόν αγνωστικιστής. Η γνώση μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από τον βασικό σκοπό της ζωής μας. Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε. Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει. Η τέχνη εξυψώνει τον άνθρωπο για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει σε αυτό που θα ονομάζαμε ελεύθερη βούληση.   

Οι πιέσεις που δέχεται ο Ρουμπλιώφ δεν είναι εξαίρεση. Κάθε καλλιτέχνης δέχεται πιέσεις. Ποτέ δεν έχει ιδανικές συνθήκες εργασίας. Μα και αν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες ίσως τότε να μην επιζούσε η δουλειά του. Γιατί ο καλλιτέχνης δεν ζει στο κενό. Πρέπει να δέχεται κάποια πίεση. Δεν ξέρω τι είδους μα πρέπει να υπάρχει. Ο καλλιτέχνης υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν θα είχε τη ανάγκη της τέχνης αν στον κόσμο βασίλευαν η ομορφιά και η αρμονία. Ο άνθρωπος δεν θα έψαχνε την αρμονία σε άλλες δραστηριότητες. Θα ζούσε μέσα της. Η τέχνη γεννιέται από τις κακοτεχνίες του κόσμου και αυτό είναι το θέμα της ταινίας μου «Αντρέι Ρουμπλιώφ». Η αναζήτηση δεσμών και εννοιών που εκφράζονται στις αρμονικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ τέχνης και ζωής, χρόνου και ιστορίας. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας μου. 

Τι πιστεύετε για την επιστήμη; Είναι για καλό ή για κακό;

 Μπορούμε να μιλήσουμε και να αξιολογήσουμε τα επιτεύγματα της επιστημονικής προόδου. Όμως πιστεύω ότι η επιστήμη δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο. Επομένως δεν μπορούμε να πούμε εάν είναι καλή ή κακή. Μπορούμε όμως να πούμε μετά από μακροχρόνιες ιστορικές διαδικασίες , ο πολιτισμός μας έφτασε σε ένα στάδιο δραματικής εσωτερικής σύγκρουσης του ανθρώπου. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην επιστημονική-τεχνολογική του εξέλιξη και στην πνευματική του ανάπτυξη. Και το χάσμα αυτό διαρκώς διευρύνεται. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι συνθήκες σήμερα είναι δραματικές. Ο πολιτισμός μας βρίσκεται στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου, ακριβώς εξαιτίας του χάσματος ανάμεσα στις δυο σφαίρες του ανθρώπου.   

Τι πιστεύετε για ανθρώπους όπως ο Αϊνστάιν και ο Γαλιλαίος; 

Πιστεύω ότι και οι δύο είχαν άδικο.   

Αντρέι τι θα θέλατε να πείτε στους νέους; 

Θα μου άρεσαν αν μάθαιναν να αγαπούν την μοναξιά. Το να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. Νομίζω ότι τα προβλήματα των νέων έγκεινται στο γεγονός ότι συναθροίζονται για να κάνουν θορυβώδεις ή και επιθετικές πράξεις. Και αυτό επειδή δεν θέλουν να νιώσουν μόνοι. Πράγμα θλιβερό. Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να ζει μόνος από παιδί. Γιατί το να ζεις μόνος δεν σημαίνει ότι νιώθεις μοναξιά.   

Αντρέι αγαπάτε τον εαυτό σας; Θα θέλατε να είστε διαφορετικός; 

Μου φαίνεται ότι δεν τον αγαπώ αρκετά. Εξάλλου αυτό ισχύει για όλους μας. Αν αγαπούσαμε τον εαυτό μας θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε και τους άλλους. Αυτός που δεν αγαπά τον εαυτό του, που δεν ξέρει τον σκοπό της ύπαρξης του, δεν μπορεί να νιώσει αγάπη ούτε για τους άλλους ούτε για την ίδια την ζωή. Δεν αγαπώ αρκετά τον εαυτό μου και επομένως δεν αγαπώ αρκετά ούτε τους άλλους. Μα θα το ήθελα. Ένα από τα βασικά μου ελαττώματα είναι η ανυπομονησία και διαρκώς προσπαθώ να απαλλαγώ. Φοβάμαι ότι θα αποτύχω. Δεν είμαι αρκετά ανεκτικός για την ηλικία μου. Αλήθεια αυτό με κάνει να υποφέρω γιατί δεν μπορώ τους άλλους με συμπάθεια. Οι άνθρωποι με ενοχλούν.  

Υπήρξατε ποτέ φτωχός; 

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ φτωχά. Η μητέρα μου μας ανέθρεψε σε δύσκολους καιρούς και ξέρω καλά τι θα πει φτώχεια. Πέθαινα πραγματικά της πείνας. Κάποτε δεν υπήρχε ελπίδα ούτε για ένα κομμάτι ψωμί, την επόμενη μέρα. Είναι σκληρό και εξευτελιστικό για τον άνθρωπο. Μα, τον διδάσκει και τον συμπονά. Αυτός που πείνασε στα αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ άπληστος.   

Και ο πλούτος τι είναι; 

Για μένα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι ένα μέσο που σου επιτρέπει να κάνεις τι ζωή που θέλεις. Και εφόσον αποφάσισα να κάνω απλή ζωή δεν νομίζω να θελήσω ποτέ να γίνω πλούσιος. Εξάλλου τι είναι ο πλούτος; Είναι κάτι σχετικό. Ο άνθρωπος δεν τον χρειάζεται διότι όταν τον αποκτήσει αλλάζει, γίνεται άπληστος, αμύνεται για να προασπίσει τα χρήματα του, γίνεται σκλάβος τους και αυτή είναι η αρνητική άποψη του πλούτου. Η σκλαβιά που επιβάλει στον άνθρωπο.       

Αντρέι πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε;

Όταν πέθανε η μητέρα μου ένιωσα πολύ μόνος. Είχα χάσει τον πιο κοντινό μου άνθρωπο έστω και αν ζούσαμε χώρια, μακριά ο ένας από τον άλλον. Την τελευταία φορά που έκλαψα ήταν όταν πέθανε. Όχι από πόνο ή λύπη για τον θάνατο της. Εξάλλου ήταν άρρωστη από καιρό και θα έπρεπε να χαρώ που ο θάνατος την απάλλαξε από τα βάσανα της. Όχι. Έκλαψα από εγωισμό. Επειδή ένιωθα μόνος. Επειδή είχα χάσει τον πιο κοντινό μου άνθρωπο. Ήταν δάκρυα εγωισμού. Αλλά και όλα τα δάκρυα είναι εγωιστικά. Είναι η πραγματική ενσάρκωση του εγωισμού. Πηγή: www.lifo.gr

Πηγή: www.lifo.gr

Σταύρος Λάντσιας - Αναζήτηση

 

Σταύρος Λάντσιας- Επιστροφή

 

Θεώνη Κοτίνη-Τότε

Όταν όλο και λιγότερο ξέρεις,

όταν ίδιο χνάρι χαράζεις

σ’ όποιον δρόμο κι αν πάρεις,

όταν απ’ όλα που υπάρχουν

για ένα δυο μόνο κλαις

και πεισμώνεις

είναι αυτό να παλιώνεις;

Όταν μόνος σου ψάχνεις

ό,τι χάνεις με άλλους,

όταν όλο πια μετανιώνεις

κι όλο πια περιμένεις,

όταν με τα δάχτυλα

αντί να αγγίζεις μετράς

είναι αυτό να γερνάς;

Όταν έξω ιδρύει το βράδυ

τρυφερή διακινδύνευση

κι όλα εδώ αρχίζουν ξανά

στρεβλά κι ανθρώπινα

μα εσύ κουράστηκες πια

για να θέλεις

είναι αυτό να πεθαίνεις;

Πηγή: Ο χρόνος είναι, Μελάνι, 2020.

Χρίστος Ρουμελιωτάκης - Το γεράκι

Τι το γεράκι και τι ο γερακάρης

όταν

καθώς ο Αύγουστος ανέβαινε κατάξερος

και τα βραχέα είχαν στομώσει.

Τι το γεράκι και τι ο γερακάρης

όταν 

καθώς ο Αύγουστος ανέβαινε κατάξερος

και τα περάσματα είχαν κλείσει.

Τι το γεράκι και τι ο γερακάρης

όταν

καθώς που το γεράκι και ο γερακάρης

διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Τι το γεράκι και τι ο γερακάρης

όταν

καθώς που έχει κακοφορμίσει ο καιρός

 συλλογή: Δεν είναι τίποτα και άλλα ποιήματα

Οδυσσέας Ελύτης-Επτα νυχτερινα επταστιχα

         1

Ονειρα κι ονειρα ηρθανε

Στα γενεθλια των γιασεμιων

Νυχτες και νυχτες στις λευκες

Αϋπνιες των κυκνων

Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα

Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο

Το ξαστερο συναισθημα

         2

Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη

Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη

Ερωμενη

Αλλοτινων ηχων γοησσα

Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει

Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του

Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.

         3

Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα

Ολα τα δαχτυλα

Σιωπη

Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου

Σιγα σιγα ξετυλιγεται

Η εξομολογηση

Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!

        4

Ενας ωμος ολογυμνος

Σαν αληθεια

Πληρωνει την ακριβεια του

Στην ακρια τουτη της βραδιας

Που φεγγει ολομοναχη

Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο

Της νοσταλγιας μου.

        5

Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες

Μαβιες

Κοκκινες

Κιτρινες

Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο

Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο

Τα ματια της σιωπη.

        6

Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη

Βλεφαρο ανυσταχτο

Πριν βρει αναφιλητο καιγεται ο πονος

Πριν ζυγιαστει γερνει ο χαμος

Καρτερι μελλοθανατο

Σαν ο συλλογισμος απο τον ματαιο μαιανδρο

Στην ποδια της μοιρας του συντριβεται.

        7

Το διαδημα του φεγγαριου στο μετωπο της νυχτας

Οταν μοιραζονται οι σκιες την επιφανεια

Της ορασης

Κι ο πονος μετρημενος απο εξασκημενο αυτι

Ακουσιος καταρρεει

Μεσ'στην ιδεα που αχρηστευεται απ'το μελαγχολικο

Σιωπητηριο.

Οδυσσέας Ελύτης - Επτά νυχτερινά Επτάστιχα 

Πηγή: www.sarantakos.com/kibwtos/elytis_epiloges.html

Ηλίας Λάγιος-(συλλογή Ασκήσεις Ι — ΙΧ)

Τραγουδώ την Αθήνα την ιοστέφανον,το έφηβο Παρίσι,

το Πεκίνο των τριακοσίων γενεών,τη Μόσχα με τα σαμοβάρια της,το σιωπηλό

Τουμπουκτού,το Σίδνεϋ,το γκρίζο Λονδίνο,τη Βαγδάτη λουσμένη μ’ αστέρια,

το Δελχί,τη Βιέννη,το Χαρτούμ,τη Ζανζιβάρη των σουλτάνων,το Κεμπέκ,

την εκπάγλου καλλονής Έδεσσα,την Πράγα,το Κατάρ,την Καμπέρα,τη Λίμα,

το Τόκιο,τη Νέα Υόρκη,την Άρτα

κενοτάφιο και ροδώνα της ανθρωπότητας.

.

Τραγουδώ τον Έκτορα,τον Αλκιβιάδη,τον Κατιλίνα,τον Βρούτο,

τον Ροβεσπιέρο,τον Σαιν Ζυστ,τον Λασάλ,τον Μπακούνιν,τη Λούξεμπουργκ,

τον Βελουχιώτη,τον Γκεβάρα.

.

Τραγουδώ το Νείλο,τον Ευφράτη,τον Αμαζόνιο,το Μιζούρι,τον Άραχθο

το μέγα ποταμό,τις λίμνες,τους ωκεανούς,όλα τα νερά,

τραγουδώ τα δάση,τα βουνά,

παν ορατό και μέγα.

Γιάννης Αηδονόπουλος-Ρέκβιεμ

 Τώρα, που είμαστε μόρια θανάτου,

στους κύκλους της αβύσσου του γυρτοί,

κάτω από τα βαριά υποδήματά του

κυκλάμινα ορφανά και μας πατεί.

--

Κύριε, το πράο Σου βλέμμα σαν αχτίνα

πάνω μας ρίξε! Καλοκαιρινοί

σ’ ένα γλυκό και παραδείσιο μήνα

κάμε ν’ αστράψουν οι άδειοι Σου ουρανοί!

--

Μεσ’ απ’ τη ρηγική Σου αταραξία,

οδήγα τις στροφές των τραγουδιών

με την μπαγκέτα του άσπρου Γαλαξία

στα χείλη των χλωμών Σου αγγελουδιών!

--

Χαμήλωσε το χέρι των θαυμάτων

πάνω στης μοναξιάς μας την πληγή!

Περιπατώντας επί των κυμάτων,

έλα κι αγκυροβόλησε στη γη!

--

Ξέχασε τη φιλέρημή σου σκήτη,

πίσω απ’ τον ουρανό που μας γελά!

Το σπάταλο αίμα οδήγησε στην κοίτη

των ποταμών που τρέχουν απαλά…

--

Κύριε, κοντά μας δέξου πιά να μείνεις,

στην ταλαιπωρημένη αυτή αμμουδιά,

και με το παραμύθι της γαλήνης

νανούρισέ μας, σα μικρά παιδιά!... 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (1916-1944)

Πηγή:http://giorgosbalurdos.blogspot.com/2016/12/blog-post_25.html

Λεωνίδας Ζενακός-Από τα "Έξη Ελληνικά τραγούδια"

3

Κλεῖστε τὶς πόρτες, κλεῖστε καλά,

μὴν τύχει κ' ἔμπει ὁ θάνατος,

μὴν τύχει κ' ἔμπει ἡ φρίκη,

μὴν τύχει κ' ἔμπει τὸ ψωμὶ

καὶ μαλακώσουν τὰ σαγόνια

καὶ δὲν μποροῦν τὰ δόντια μας

νὰ σφίξουν τὸ μαχαῖρι.

4

Πῶς ἔγινε

καὶ φύτρωσαν

τόσα καρφιὰ στὸ χῶμα τῆς πατρίδας

καὶ τυραννοῦν

τὰ πέλματα!

Λεωνίδας Ζενάκος (Αθήνα 1935-2017)

Πηγή: Ἀπὸ Σπύρου Κοκκίνη 6η ἔκδ, «Ἀνθολογία Νεοελληνικῆς Ποίησης», Ἐκδ. Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., Ἀθῆναι 2020.

Αρχοντούλα Διαβάτη-[Ποιητική]

 

Ώρα τώρα το αυτοκίνητο

Μαρσάρει

Κάτω απ’ το παράθυρό μας.

Ξημέρωσε.

Παίρνω την τσάντα μου

Και τρέχω στο σχολικό.

Όνειρα,

Απόνερα του ύπνου.

Τα σημειώνω πρόχειρα

Και γυρνάω από τ’άλλο πλευρό.

Το πρωί με το ξημέρωμα

Θα μελετήσω

Το δρομολόγιο της περιπλάνησης.

Πηγή: http://www.bibliotheque.gr/article/52429?fbclid=IwAR3756-kNXQBKxaf4Mdbt43H0YyQ65_MjjJI2s3O-njvkevpwqsKN1BjEHU

 

Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος-Σάν πρωινό

                                  Η χελώνα δαγκώνει

                                  τα χείλη του νοτιά

                                 Ένα γλαρόνι

                                 τον έρωτα κοιτά τυφλό

                                Ολόλευκα ρόδα τα στήθη

                                κολυμπούν στην κηροζίνη

                                Στα χέρια δυο κεριά

                                λιωμένες πατούσες

                               Εμβόλιο για ενήλικα όνειρα

                               κραδαίνει

                               ο γραβατωμένος τζίτζικας

                               Τρεις κι εξήντα

                               ξέφτια από κάποια ζωή

                               Το ρολόι σκούριασε

                               στην άκρη του φόβου

                               Η βροχή εξακολουθεί

                               ο Δεκέμβρης

                               μοιράζει αδιάβροχους ήλιους

                               στον καθρέφτη ένα τσιγάρο

                               το καπνίζει άλλος

                               Μάλλον ο Φρόυντ ακούει Μότσαρτ .

                    Μ.Χ

Κώστας Βραχνός-Δισύλλαβο Παροξύτονο

Λύπη μέσα στη φρίκη Θλίψη μέσα στην πίκρα

Φόβος μέσα στο θρήνο Λύσσα μέσα στον οίκτο

Χλεύη μέσα στη μέθη Πλήξη μέσα στο γρίφο

Ψόγος μέσα στον ύμνο Τύψη μέσα στον όρκο

Φλέγμα μέσα στο πένθος Έρως μέσα στη χρεία

Πόνος μέσα στον πόθο Θράσος μέσα στο γόο

Βιάση μέσα στη ρέμβη Πλάνη μέσα στο μόχθο

Πόζα μέσα στο ζόφο Μπλόφα μέσα στην πίστη

Μνήμη μέσα στη λήθη Αίσχος μέσα στο θαύμα

Πλήγμα μέσα στο τραύμα Γνώμη μέσα στη δίψα

Ζήλια μέσα στη δόξα Πείρα μέσα στην πτώση

Ρεύση μέσα στο κρίμα Δέος μέσα στο δώρο   

Πνίγος μέσα στο κέφι Δράμα μέσα στο χάδι

Δόλος μέσα στο ρίγος Μίσος μέσα στο νόστο

Μέτρο μέσα στην τρέλα Ζάλη μέσα στο άγχος

Ήθος μέσα στο ψέμα Θάρρος μέσα στον ύπνο

Χάρη μέσα στο σφάλμα Μένος μέσα στη λίστα

Νάζι μέσα στην τύχη Κύρος μέσα στη νόσο

Έλξη μέσα στην τύφλα Σέβας μέσα στο τέρας

Άχθος μέσα στη λύση Κόμπος μέσα στον οίστρο

Μέλλον μέσα στο μάλλον Τάμα μέσα στο ξόρκι

Ύβρις μέσα στο πταίσμα Στύση μέσα στον τρόμο

Ρίσκο μέσα στο μύθο Άρτος μέσα στον οίνο.

Από τη συλλογή Encima del subsuelo, Sevilla 2014.

Nicanor Parra - Παιδικά παιχνίδια Ι

Ένα παιδί προσγειώνεται στο καμπαναριό της μητρόπολης

κι αρχίζει να παίζει με του ρολογιού τους δείχτες

ακουμπάει πάνω τους εμποδίζοντάς τους να προχωρήσουν

και ως διά μαγείας οι περαστικοί μένουνε πετρωμένοι

σε στάσεις όπως:

με το ’να πόδι στον αέρα

κοιτώντας πίσω σαν του Λωτ τη στήλη

ανάβοντας τσιγάρο κτλ., κτλ.

Ύστερα αρπάει τους δείχτες και τους γυρνάει ξέφρενα

τους σταματάει ξαφνικά — τους γυροφέρνει ανάποδα

και οι περαστικοί ηλεκτρισμένοι τρέχουν — σταματούν απότομα

υποχωρούνε με τρελή ταχύτητα

σαν τις εικόνες στις βουβές ταινίες μένουνε μετέωροι

μπρος πίσω τριποδίζουν

ή βαδίζουνε επίσημα με βήμα αργό

σ’ αντίθετη κατεύθυνση απ’ τους δείχτες.

Ένα ζευγάρι παντρεύεται — και κάνει παιδιά και χωρίζει σε κλάσματα δευτερολέπτου

τα παιδιά παντρεύονται κι αυτά — πεθαίνουν.

Στο μεταξύ το παιδί

Θεός ή όπως θέλεις πες το

Μοίρα ή μόνο Χρόνος σκυλοβαριέται

και ξαναρχίζει να πετά προς το νεκροταφείο.

Μετάφραση Αργύρης Χιόνης .

Νικανόρ Πάρρα: Από την «Ξένη ποίηση του εικοστού αιώνα», σελ.312

Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Nicanor Parra (1914-2018)

Γιώργος Σαραντάρης, Οι μενεξέδες

Τα φώτα σαν πουκάμισα

Ντύνουν τα σώματα

Εκείνων των ανθρώπων

Που αγαπήσαμε

Και που αφήσαμε

Ή μας αφήκαν

Χωρίς χαιρετισμό

Ποτέ δεν καρτερούσαμε

Τέτοιο θέαμα

Δεν προέβλεπαν

Τα μάτια μας

Τόσους κρίνους

Ήταν γραφτό να χάσουμε τον ύπνο

Χωρίς διαμαρτυρία

Μέσα στους μενεξέδες να σκορπίσουμε

Και να ξαναβρεθούμε

(1938)

[Από την ενότητα Ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Στη δόξα των πουλιών (1997)

Πηγή:https://www.translatum.gr/forum/index.php?PHPSESSID=1b1cdc8c5c317c20b7c3708f01c55bad&topic=33768.msg168066#msg168066

Nick Cave-“The Red Hand Files”

 Αγαπημένοι Άλι, Μάγκι, Ζοάο και Πίτερ, αλλά και όλοι όσοι έχετε κάνει παρόμοιες, σχετικές με τον Θεό, ερωτήσεις.

Στριφογυρίζω γύρω από την ιδέα του Θεού για δεκαετίες. Σέρνομαι αργά στην περιφέρεια της Μεγαλειότητάς του, κρατώντας την πένα μου στο χέρι, προσπαθώντας να τον περιγράψω με ζωντανό τρόπο. Μερικές φορές, νομίζω, σχεδόν τα κατάφερα. Όσο περισσότερο αφήνομαι να ανοίξω το μυαλό μου στο άγνωστο, τη φαντασία μου στο αδύνατο και την καρδιά μου στην έννοια του θεϊκού, τόσο πιο πολύ ο Θεός γίνεται εμφανής. Νομίζω ότι πάντα αυτό που παίρνουμε είναι αυτό που είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε και ότι η εμπειρία μας για τον κόσμο φτάνει ακριβώς μέχρι τα όρια του ενδιαφέροντος και της πίστης μας. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ιδέα της πιθανότητας και της αβεβαιότητας. Η πιθανότητα, από την ίδια της την φύση, εκτείνεται πέρα από τα δεδομένα που μας παρέχονται, και η αβεβαιότητα είναι αυτή που μας πάει μπροστά. Προσπαθώ, λοιπόν, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με ανοιχτό και περίεργο μυαλό, χωρίς να επιμένω σε τίποτα άλλο πέρα από τη διεκδίκηση της ελευθερίας του να κοιτάμε πέρα από αυτά που νομίζουμε ότι ξέρουμε.

Υπάρχει Θεός; Δεν έχω κανένα στοιχείο για να δώσω κάποια απάντηση, καταφατική ή αρνητική, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστή ερώτηση. Για μένα, η ερώτηση είναι τι σημαίνει να πιστεύεις. Το θέμα είναι ότι, κόντρα στην καλύτερη μου κρίση, το βρίσκω αδύνατο να μην πιστεύουμε, ή τουλάχιστον να μη μας απασχολεί η αναζήτηση της πίστης – που με έναν τρόπο είναι το ίδιο πράγμα. Η ζωή μου κυριαρχείται από την ιδέα του Θεού, είτε πρόκειται για την παρουσία είτε για την απουσία Του. Ειμαι πιστός και στις δύο, και στην παρουσία και στην απουσία Του. Είμαι πιστός στην ίδια την αναζήτηση, περισσότερο από το όποιο αποτέλεσμά της. Κατ’ επέκταση αυτής της πεποίθησης, τα τραγούδια μου είναι ερωτήσεις, σπάνια είναι απαντήσεις.

Στο φινάλε, με κάθε σεβασμό, δεν έχω το στομάχι για να σηκώσω την αθεϊα και την επιμονή της σχετικά με το τι γνωρίζουμε. Την αισθάνομαι ως αδιέξοδο, ως κάτι που δε με βοηθάει και είναι κακό για τη διαδικασία του γραψίματος. Μοιράζομαι με τους άθεους την διαπίστωση πολλών προβληματικών σημείων σχετικά με τη θρησκεία – το δόγμα, τον εξτρεμισμό, την υποκρισία, την έννοια της αποκάλυψης που συνοδεύεται από πανταχού παρόντα τρόμο – απλά αμφιταλαντεύομαι όσον αφορά τη, συχνά ναρκισσιστική, βεβαιότητα που πάει μαζί με την ιδέα ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Δεν είναι απλά στη φύση μου μια τέτοια θεώρηση. Έχω, για καλό και για κακό, μια προδιάθεση στον διεστραμμένο κι αντιφατικό τρόπο σκέψης. Ίσως είναι κάτι σαν κατάρα, αλλά η ιδέα της αμφιβολίας, της άγνοιας, είναι ο κινητήριος μοχλός πίσω από οτιδήποτε κάνω. Ίσως ζω μια αυταπάτη, δεν ξέρω, αλλά είναι τελικά μια αρκετά εξυπηρετική αυταπάτη που βελτιώνει ραγδαία τη ζωή μου, τόσο δημιουργικά όσο και με άλλους τρόπους.

Άρα, πιστεύω τελικά στον Θεό; Κοιτάχτε, ενεργώ σαν να πιστεύω για το δικό μου γενικότερο καλό. Υπάρχει Θεός; Ίσως, δεν ξέρω. Αυτήν την στιγμή, ο Θεός είναι ένα έργο υπό διαμόρφωση.

Με αγάπη, Νικ.

Πηγή: https://popaganda.gr/stories/telika-nick-cave-iparchi-theos/?fbclid=IwAR1FiBCgKO-B4PnHe6VmheNzo5WLkChL_VbmohuhNhwDjgM489hXBKs4-8w

Dire Straits - Money For Nothing

 

Χρίστος Λάσκαρης-Άπνοια

Απομεσήμερο

κι οι δρόμοι άδειοι,

τα τραπεζάκια στην πλατεία κουρασμένα,

στεγνό

και διψασμένο το συντριβάνι

και τ’ άνθη γέρνουνε στη γη

σαν άρρωστα.

Πηγή:http://logocafe.blogspot.com/2012/10/blog-post_6923.html

Χρίστος Λάσκαρης- Να διασχίζεις το δωμάτιο

Να διασχίζεις το δωμάτιο, να ξεπερνάς τη δυσκολία της κουρτίνας και, φτάνοντας, να επιμένεις στο παράθυρο –

αν το ανοίξεις

όλα γίνονται εύκολα.

Γιώργος Θέμελης-Φάτνη

Μέσα μας γίνεται η Γέννηση.
Έξω στέκει το σχήμα της –
Μας φανερώνεται.

Εδώ που στήσαμε τη φάτνη,
Εδώ που κρεμάσανε το άστρο,
Είναι σα μια μεγάλη πέτρα –
Πέτρα υψηλή, μετέωρη.
Ένα πυκνό σημείο αιωνιότητας.

Το Βρέφος, ο Ιωσήφ και η Μαρία,
Τ’ αγαθά ζώα. Οι άγγελοι
Σταματημένοι σε μια πτήση
Ψηλά, στη σιωπή, παίζοντας όργανα.

Άρπα, κορνέτα, βιολί και φυσαρμόνικα.

Ακίνητοι σαν από πορσελάνη,
Με σιωπή απόλυτη, μουσική.

(Η Νύχτα απλώνεται σαν την ηχώ
Αυτής της μουσικής, της σιωπής,
Της μουσικής των Αγγέλων μέσα μας, έξω μας).

Αν στέκουν εδώ, πετούν εκεί,
Στον άλλο χώρο∙ αντλούν
Αίμα σκληρό απ’ το αίμα μας,
Αγάπη απ’ την αγάπη μας.

Παίρνουν τα όνειρά μας και τα ψηλώνουν.

Η Μόνα στέκει κοντά τους ακίνητη,
Σαν από πορσελάνη, αγγίζει τα εύθραυστα πόδια τους.

Βλέπει το αόρατο στον μαγικό καθρέφτη του ορατού.

Τι τώρα, τι πάντα.

Ω καθαρότατη ψυχή,
Άμωμη, αμόλυντη, ανυπόκριτη.

Ο χρόνος ανοίγει σαν το φεγγίτη που μας φωτίζει.

Τα παίρνουμε και τα πλαγιάζουμε
Μέσα σ’ ένα κουτί να κοιμηθούν
Πάνω σε χάρτινο άχυρο να μη ραγίσουν.

[Ενότητα Αθύρματα]

Από τη συλλογή «Η Μόνα παίζει» (1961) του Γιώργου Θέμελη

Πηγή:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/11/21/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%86%CE%AC%CF%84%CE%BD%CE%B7/