Τι ανέμους πέρ’ από τις ακτές σου μου ξεσηκώνεις,
τι μέθη για να βυθίσω ολόκληρη την ψυχή μου!
Έρχεσαι σα μεγάλο πάτημα από τη θάλασσα πάνω
και δεν ξέρω πώς να σε πω,
τεράστιο κύμα του αγνώστου,
μουσική που κινάς απ’ την κρυφή του κόσμου καρδιά
με τα δυο χέρια να με κυκλώσεις,
απ’ τη μυστική σου ευτυχία να μου δώσεις να πιω.
Άνθιζαν οι μαργαρίτες στους κήπους της σιωπής.
Τα μεταξένια όμως δεν άντεξαν πέταλα
στην άξαφνη ανεμοριπή.
Στη λάσπη όλα σκορπίσανε του δρόμου.
Μην πατάτε τις λευκές μαργαρίτες
μπορεί κάπου ένας σπόρος να ξέμεινε.
Υπάρχουν ακόμα κλειστοί κήποι
και παραδείσια πουλιά.
Τ’ ακούς μόνο στα όνειρα...
Ρωγμές
Πάλι στους δρόμους οπού ζήσαμε την προσωπίδα
κόκκινη με σταλαγματιές χρυσού
τέτοια περιπέτεια τέτοια ωραία ελπίδα
μες στις συνέχειες των ονείρων έχω τον αμνό
δεν πιστεύω στα ποτάμια ολοένα τρέχουν
δεν πιστεύω στα φύλλα ολοένα πέφτουν
είναι θεία ένδον αιθάλη πʼ αλλάζει τις οράσεις
κι ο θάνατος βαθαίνει την τέφρα.
Εκέκραξα
Η Έλαφος των Άστρων (1962)
Ξύπνησα με την βεβαιότητα ότι θα Αναστηθεί, όμως όσο περνούσαν οι ώρες και θα διάβαιναν οι Μεγάλες μέρες, θα με τσάκιζε και πάλι η σκέψη πόσο "έως θανάτου" θα λυπηθεί και θα πονέσει.
Στην Βερονίκη Δαλακούρα, επ' ελπίδι Αναστάσεως.
από την υπό έκδοση σύνθεση Προφητικόν, ενότητα «Απένθητα πένθη»
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Εραστές
ένα λουλούδι
όχι μακριά από τη νύχτα
το σιωπηλό μου σώμα
ανθίζει
μπροστά στην επιτακτικότητα της πρωινής δροσιάς
Η καρδιά του Υπάρχοντος
μη με παραδίδετε,
θλιμμένα μεσάνυχτα,
στο φθαρμένο λευκό μεσημέρι
Εις τον κρατήρα αυτόν από αγνόν ασήμι —
που για του Ηρακλείδη έγινε την οικία,
ένθα καλαισθησία πολλή επικρατεί —
ιδού άνθη κομψά, και ρύακες, και θύμοι,
κι έθεσα εν τω μέσω έναν ωραίον νέον,
γυμνόν, ερωτικόν· μες στο νερό την κνήμη
την μια του έχει ακόμη.— Ικέτευσα, ω μνήμη,
να σ’ εύρω βοηθόν αρίστην, για να κάμω
του νέου που αγαπούσα το πρόσωπον ως ήταν.
Μεγάλη η δυσκολία απέβη επειδή
ώς δεκαπέντε χρόνια πέρασαν απ’ την μέρα
που έπεσε, στρατιώτης, στης Μαγνησίας την ήτταν.
[1921, 1921*]
Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής
έγινεν. Απ’ το στρώμα σηκωθήκαν,
και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.
Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ’ το σπίτι· και καθώς
βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο, μοιάζει
σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει
σε τί είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.
Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.
Αύριο, μεθαύριο, ή με τα χρόνια θα γραφούν
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.
[1915, 1921*]
Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω — το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που τα κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.
Απ’ τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα:
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ’ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988) της Κικής Δημουλά
«Κατά γενικόν κανόνα οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιηταί έγραψαν τα καλύτερα τους έργα εις ηλικίαν νέαν, προ του γήρατος. Τα ζωηρότερα γεγονότα δεν μοί εμπνέουν αμέσως. Χρειάζεται πρώτα να περάσει καιρός. Κατόπιν να ενθυμούμαι και εμπνέομαι.
Πολλοί ποιηταί είναι μόνον ποιηταί. Ο Πορφύρας π.χ. είναι μόνον ποιητής. Ο Παλαμάς όχι. Έγραψε διηγήματα. Εγώ είμαι ποιητής ιστορικός. Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να γράψω μυθιστόρημα ή θέατρον∙ αλλά αισθάνομαι μέσα μου 125 φωνές να με λέγουν ότι θα μπορούσα να γράψω ιστορίαν. Μα τώρα είναι πια αργά».
Είμαι γεμάτος ρημαγμένους γέρους,
κορμιά σταφιδιασμένα, στερημένα χάδι,
που ακόμα κι οι αναμνήσεις τους
πνίγονται στο βούρκο,
λίγο μαβί ιδρωμένου φιλιού έχει απομείνει μόνο,
το μαβί της άκρας μοναξιάς,
της θλιμμένης συναλλαγής
και τίποτ' άλλο.
Κάθε βράδυ μου ψιθυρίζουν ιστορίες,
βγάζουν τα σάβανά τους κι έρχονται στο κρεβάτι μου,
κάθονται άκρη-άκρη χωρίς να βγάζουν λέξη,
πνίγομαι
πνίγομαι
«είναι νωρίς ακόμα, είναι νωρίς,
κοιτάξτε, μα, κοιτάξτε την ταυτότητά μου
κοιτάξτε τα μαλλιά μου, ούτε μια άσπρη τρίχα.
φοβάμαι πως δεν βλέπετε καλά,
πώς είναι δυνατόν; δεν ήρθε η ώρα μου,
πάρτε τα κουφάρια σας και φύγετε,
έχω ραντεβού, περιμένω κάποιον».
Εκείνοι κάνουν πως περιεργάζονται τα βιβλία,
ευγενικά υπομένουν την υστερία μου,
γδύνονται,
κι έρχονται ανάμεσα σε μένα και στον άλλον
να πάρουν λίγο σάλιο, λίγο φιλί, λίγο ψευδαίσθηση.
Η μεταφυσική της μίας νύχτας
Ο χρόνος λέγεται Γιαννάκης
κυλάει το μεθυσμένο του
στεφάνι
εκείνο τραμπαλίζει
στον κατήφορο
και σπαρταρά στην σκόνη
πριν ακινητήσει.
Τα επίθετα
Σκυθρωπή περηφάνια που είχαν
εκείνες οι λέξεις,
κρατώντας με πείσμα στον ήχο
ένα κόσμο άδειων σχημάτων.
Εσύ έλεγες ονομάζομαι ουρανός
Εγώ έλεγα τίποτα.
Από την ποιητική συλλογή Πέτρες του Τάκη Σινόπουλου (Κέδρος, 1990)
Σούρουπο, σε γονυκλισία τα χρώματα
και πώς πεθαίνεις χωρίς το πράσινο εκ γενετής
Τα μάτια σου με τον κίτρινο λίβα,
καμένη σοδειά τα χρόνια που έζησα.
Ας φεύγει ο μικρός σκαντζόχοιρος, δε γλιτώνει
τ' αγκάθια μεγαλώνουν ανάποδα.
Ήμερο βράδυ
βελάζει σαν το χαμένο πρόβατο,
ζυγώνει στην πόλη κι αλλάζει προβιά,
σκύλος ή γάτα,
με την τρίχα ορθή
κάτω από τόσους τροχούς.
Τί γυρεύεις εδώ ψυχή τραυλή,
μακριά από τα βοσκοτόπια της πατρίδας.
Οι φίλοι πέφτουν από ψηλά μπαλκόνια
στο άσπρο μπαμπάκι που τους καταπίνει.
Από τη συλλογή Μαύρα Λιθάρια (1980)
[πηγή: Μιχάλης Γκανάς, Ποιήματα 1978-2012, Μελάνι, Αθήνα 2013, σ. 75]
Επιστροφή
«… qui ne pouvait pas
croire à la fin du voyage»
J. Supervielle
Το τέλος ενός ταξιδιού μοιάζει πάντοτε με προδοσία
Μοιάζει με τις φυλακισμένες αναμνήσεις
Πως ήμασταν κάποτε νέοι
Και πιάναμε το σφυγμό της γης
Και γέρναμε απρόσεχτα στα κάγκελα της νύχτας
Μια σύντομη εναλλαγή
Κάθε φορά και νέες γνωριμίες
Ξεχνιούνται γρήγορα σαν τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες
Τα ξενοδοχεία σού γνέφουν ερεθιστικά
Και φωτίζονται τη νύχτα με υποσχέσεις
Ανηφορίζεις την ανησυχία σου
Και φτάνεις στα τελευταία περίπου σπίτια μιας επαρχιακής πολιτείας
Εκεί ανάβεις την προσδοκία σου
Και ταλαντεύεσαι ανάμεσα στις τρεις αδερφές
Τρεις αδερφές τριπλή χαρά συλλαβίζεις με θλίψη
Σου εξηγούν πως το χιόνι θα στρώσει
Μα οι ματιές αφήνουν αυλάκια πύρινα το κατόπι τους
Νιώθεις απύθμενα ρίγη καθώς το τζάκι γελάει
Σκέφτεσαι την αυγή θα ‘σαι φευγάτος
Κάθε άνθρωπος έστω και ο πιο άσημος θα προδοθεί κάποια μέρα
Πολύ πριν απ’ το σπασμό
Ύστερα από την προσφορά του κυκλάμινου
Κάποιος φίλος ψιθύριζε κλεφτά
Πως κάποτε ένα σούρουπο
Έκλαψε ασυλλόγιστα μες στο μουσείο
Μπροστά στον πίνακα ενός ανώνυμου του 14ου αιώνα
Δεν ξαφνιαστήκαμε
Θρηνήσαμε κι εμείς χειρότερα
Για ακατάληπτα σχήματα
Για μουσικές αγίνωτες
Για έρωτες που εκπληρώθηκαν και για έρωτες που δεν θα ξαναρθούν
Ένα ταξίδι τελείωσε
Τώρα
Στην κορφή του ήρεμου βουνού
Σταυρώθηκαν οι τριάντα μας πόθοι
Κι ολονυχτίς υφαίνουμε τον σάλαγο της φλύαρής μας μνήμης
Από τη συλλογή «Αναζήτηση - Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής», [1949].
Πηγή: Η συγκεντρωτική έκδοση «Κλείτος Κύρου, εν όλω ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ, 1943-1997», εκδ. Άγρα, 2006.
Αφήστε με, παρακαλώ, μια στιγμή να περάσω. Θα 'μαι
σύντομος
όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε;
Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες χρόνια
εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμε".
Εγώ που πρόδωσα τους Έλληνες σ' όλες τις μάχες, και
τους Πέρσες
σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε: είμαι ο
Λάζαρος.
Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός:
Λάζαρε, βγες έξω. Κι ενώ ήξερα πως κανείς δε μπορούσε
να μ' αναστήσει,
συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία
που σηκώθηκα.
Πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση τ. Α', εκδόσεις Μετρονόμος.
Οι φακές δεν χρειάζονται ποιήματα για να βράσουν.
Έχουν μάθει να πηδάνε μόνες τους στην κατσαρόλα,
να βρέχονται με το ταπεινό λαδάκι,ίσως και μ’ένα ξερό
δαφνόφυλλο που το’σκασε απ΄τα άπαντα του Καρυωτάκη.
Δε θέλουν τίποτε άλλο. Ιδίως απαγγελίες.
Ξινίζει και το πούμαρο απ’τις μικροφωνικές που στριγγλίζουν
τις άρτι εκδοθείσες.
Βλέμματα θαμμένα σ’ ένα πηγάδι,
βλέμματα που μας βλέπουν απ’ την αρχή,
βλέμμα μωρό γριάς μάνας
που βλέπει στο μεγάλο γιο έναν πατέρα νέο,
βλέμμα μητέρας της μοναχοκόρης
που βλέπει στον πατέρα της ένα μικρό παιδί,
βλέμματα που μας κοιτάζουν απ’ το βάθος
της ζωής κι είναι παγίδες θανάτου
– ή μήπως είναι ανάποδα: σ’ αυτά τα μάτια πέφτοντας
είναι σαν να γυρίζεις στην πραγματική ζωή;
Οκτάβιο Παζ, Η πέτρα του ήλιου, Μτφρ: Τάσος Δενέγρης, Εκδόσεις Ίκαρος, 1993
Οι συσπάσεις συνεχίστηκαν για λίγο ακόμα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Η αναπνοή της ξανάγινε κανονική. . . . . . . . . . Εξουθενωμένος ξάπλωσα. . . . . . δίπλα της στο δρόμο. Τη σκέπασα με το σακάκι μου. Δεν ήταν βαριά, γι’ αυτό αποφάσισα να τη σηκώσω στα χέρια. Η στάση των ταξί δεν απείχε πολύ. Η Εντουαρντά έγειρε αναίσθητη στην αγκαλιά μου. Έκανα ώρα για να διανύσω την απόσταση. . . . . . . . . ξαναβρήκε όμως τις αισθήσεις της, κι όταν φτάσαμε, ζήτησε να σταθεί στα πόδια της. . . . . . . . . . . .. Την κράτησα, κι όπως την κρατούσα, ανέβηκε στ’ αυτοκίνητο. Είπε με αδύναμη φωνή: -. . .όχι ακόμα . . .να περιμένει. Είπα στον ταξιτζή να μη ξεκινήσει∙. . . . . . . . . . . . . Καθίσαμε πολλή ώρα χωρίς να μιλάμε, η Μαντάμ Εντουαρντά, ο σωφέρ κι εγώ. . . . .. .λες κι έτρεχε τ’ αυτοκίνητο. Τελικά η Εντουαρντά μου είπε: - Πες του να πάει στη λαχαναγορά! . . . . . . . . . . . . . . Μας πήγε από κάτι σκοτεινούς δρόμους. . . . . και με αργές κινήσεις, η Εντουαρντά έλυσε τα κορδόνια του ντόμινο. . . . . . δε φορούσε πια μάσκα∙ έβγαλε το μπολερό κι είπε με σιγανή φωνή στον εαυτό της: - Γυμνή σα ζώο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πλησίασε τον ταξιτζή σε σημείο που να τον αγγίξει και του είπε: - Δες... δε φοράω τίποτα...έλα. Ασάλευτος ο ταξιτζής κοίταξε το ζώο: είχε ανοίξει τα πόδια της κι είχε σηκώσει το ένα ψηλά για να δει ο άλλος τη σχισμή. . . . . . . . . κατέβηκε απ’ το κάθισμά του. . . . . . . . .. . . . . . . . . . . Η Εντουαρντά τον αγκάλιασε, ρούφηξε τα χείλια του κι έχωσε το ένα χέρι της στο σώβρακό του ψαχουλεύοντας……Στεκόμουν αποσβολωμένος κοιτάζοντας∙ αυτή έκανε κινήσεις αργές και κρυφές που ήταν ολοφάνερο πως της χάριζαν μια υπέρτατη ηδονή. Ο άλλος ανταποκρινόταν στις κινήσεις της, δινόταν μ’ όλο το κορμί του βάναυσα. . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . Η Εντουαρντά, στητή, καβάλα πάνω στον εργάτη, με το κεφάλι προς τα πίσω, τα μαλλιά της να πέφτουν χαμηλά. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο οργασμός της Εντουαρντά. . . . . κυλώντας μέσα της με τέτοιο τρόπο που να της σχίζει την καρδιά στα δυο, παρατεινόταν εντελώς παράδοξα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η αγωνία μου μ’ εμπόδιζε να αισθανθώ την απόλαυση που θα ‘πρεπε να θέλω∙ η οδυνηρή ηδονή της Εντουαρντά μου έδωσε την εξουθενωτική αίσθηση ενός θαύματος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ΕΝΑΣ ΣΩΡΟΣ ΓΛΩΣΣΑ, Γαβριηλίδης 2007
μια χλωρίδα αθανασίας
διασχίστε την
τα ζεστά μεσημέρια του Απρίλη
καθώς εκχυλίζει ο χείμαρρος
των φοιτητών και φοιτητριών
ναυαγείστε στο ρεύμα του
ξεπλυθείτε
καθαρίστε τις αισθήσεις σας
στα ιαματικά ύδατα
Απ' το προφίλ του Γιάννη Βιτσαρά: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0y6Anq7Vr9c5tH37Eq9KzBEfsTdFt4CMiT2j6jgzC6YyRKbYcqdDJH2KsjwKJxRA2l&id=100046636266014
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Φράξαμε το παράθυρο, ο αέρας φύσαγε απ’ το σκουπιδότοπο, τι πήραμε; τι χάσαμε;
Περπατώντας αμίλητοι σε τούτα τα δύσκολα, τ’ ασυνάρτητα χρόνια.
Υπήρχε η κάμαρα, τόση απογύμνωση. Στον τοίχο η λάμπα και το φως φωτίζοντας πότε το πρόσωπο πότε το ψέμα.
Τη στρίψαμε κατά την εποχή της μνήμης.
Μονάχα ένα μικρό ποτάμι, τ’ όνομά του χαμένο στη σιωπή των άμμων.
Κλείσαμε το παράθυρο. Το χώμα απέξω ανάστατο και το δέντρο παραμιλώντας με το μισό φεγγάρι.
Μέσα απ’ το όνειρο έβγαινε, βαρύ με τη φοβέρα του, τ’ αληθινό φεγγάρι.
(Από τη συλλογή, ΠΕΤΡΕΣ, 1972)
Ποτέ
δεν μίλησα μαζί της
γι’ αγάπη
ή για το θάνατο
μόνο η τυφλή γεύση
κι η βουβή αφή
πέρναγε ανάμεσά μας
όταν απορροφημένοι
πλαγιάζαμε κοντά
πρέπει
να κρυφοκοιτάξω μέσα της
να δω τι φοράει
στο κέντρο της
όταν κοιμήθηκε
με τα χείλη ανοιχτά
κοίταξα
και τι
και τι
νομίζετε
πώς είδα
περίμενα
φυλλώματα
περίμενα
ένα πουλί
περίμενα
ένα σπίτι
πλάι σε μια λίμνη μεγάλη και σιωπηλή
αλλά εκεί
σ’ ένα γυάλινο πάγκο μαγαζιού
είδα ένα ζευγάρι
μεταξωτές κάλτσες
Θεέ μου
θα της αγοράσω αυτές τις κάλτσες
θα της τις πάρω
αλλά τότε τι θα φανεί
πάνω στο γυαλί
αυτή της μικρής ψυχής
θα είναι άραγε κάτι
που δεν θα μπορέσεις να τ’ αγγίξεις
ούτε καν με το δάχτυλο του ονείρου
Μετάφραση: Μίλτος Φραγκόπουλος
Πηγή: https://www.hartismag.gr/hartis-15/klimakes/zmpigknief-xermpert-metaxi-mias-psyxhs
5 Δεκ. 1956
Αγαπητοί μου Τιτίνα και Φίλιππε
Δεν απολησμόνησα την υπόσχεσή μου να σας γράψω, από εδώ κάτω όπου βρίσκομαι, μόνος εν μόνοις, δυστυχισμένος όπως είμαι από τα χτυπήματα του θεού. Δύο ειλικρινείς φίλοι σαν εσάς δεν λησμονούνται. Το εναντίον, καταγράφονται στα φυλλοκάρδια. Η αγάπη, μονάχα η αγάπη αρχίζει τον κόσμο. Και φαίνεται ότι η αγάπη μας απαιτεί εξ ολοκλήρου. Τουλάχιστον, αυτό είναι το νόημα που κλείνει ο ακόλουθος στίχος μου: «Οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη: δεν αγάπησε (τίποτα πιο πολύ).» Πραγματικά, τι να σας πω, κάποιες στιγμές φλέγομαι από τη θέληση να ξαπλωθώ στη μέση του δρόμου και να φωνάξω: ορίστε, κύριοι, πατάτε! Επειδή όμως αυτή η τελευταία λέξη αφήνει στο μυαλό μας μιαν αντήχηση (αλίμονο, μη με πάρετε για ανόητο λογοπαίκτη…) που συγχέεται με τις πατάτες, η θέλησή μου εκμηδενίζεται. Ιδού, λοιπόν, ότι ο φύλακας άγγελός μου είναι ένα χορταρικό. Το πράγμα περιπλέκεται όταν λάβετε υπ’ όψη σας ότι είμαι χορτοφάγος. Με κάποια μεταφυσική μύτη αγγίζουμε, νομίζω, το ενδεχόμενο μιας ευγνωμοσύνης εκ μέρους μου προς τα χορταρικά. Και τα περίεργα δεν σταματούν εδώ. Ο οργανισμός μου έχει ιδιαίτερη κλίση στο φυτικό βασίλειο. Αλλιώς δεν εξηγείται ένας άλλος στίχος μου, που λέει: «Φίλησε τα χρώματα ω μεθυσμένο χόρτο», υπονοώντας, βέβαια, τον άνθρωπο. Μα και ένας άλλος ακόμη στίχος μου, που λέει: «Τα φύλλα των δέντρων, η πιο αγαπητή μου εικόνα της κτίσεως». Και ακόμη κάποια σπουδαία λεπτομέρεια της ζωής μου: όταν κάθε νύχτα πέφτω να κοιμηθώ η προσευχή μου τελειώνει πάντα με λίγες λέξεις εδώ και πολλά χρόνια. Οι λέξεις είναι του Δαυίδ κατά μετάφραση των Εβδομήκοντα και έχουν ως εξής: Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού. Και έρχεται το ερώτημα: γιατί άραγε έχω προτιμήσει αυτές τις λέξεις, προκειμένου να προσεύχομαι; δεν πρέπει να έχουν κάποια σχέση με τις πατάτες; Ωστόσο, δεν φτάσαμε ακόμη στο τρομερώτερο. Η μητέρα μου διηγείται καμμιά φορά ότι σαν με χτύπησε ο τύφος κάποια χρονιά στην παιδική ηλικία, μεταξύ των άλλων διασκεδαστικών πραγμάτων που έλεγα όταν παραληρούσα, ήταν κι αυτό: «Μητέρα, τι ωραία χόρτα που είναι τα μαλλιά σου και δεν τα φάγαμε ακόμη.» Τι λέτε για όλ’ αυτά φίλοι μου; Αντί απαντήσεως, θα περιμένω να μου γράψετε ανάλογα δικά σας. Είμαι ένας άπελπις άνθρωπος. Ευτύχημα υπήρξε ότι ξέχασα με αυτό το γράμμα τα δεινά μου. Να δώσετε ένα φιλάκι στο αγαπημένο σας κορίτσι και στον εξαίρετο φίλο μας Αντρέα Καραντώνη διαβιβάζετε τους ειλικρινείς χαιρετισμούς ενός μετεώρου.
Με αγάπη
Νίκος Καρούζος
[Μεταγραφή: Θάνος Σταθόπουλος ]
Πηγή: https://www.hartismag.gr/hartis-24/afierwma/mhtera-ti-wraia-xorta-poy-einai-ta-mallia-soy-kai-den-ta-fagame-akomh
