Γιώργος Σαραντής-Ήταν οι μέρες του 1967

Καρδιά μου γέρικο σκυλί δεμένο στην απόφαση
κυνηγημένο αγρίμι μου σ’ όλα τα δάση

Είμαι μια πόρτα που θα την παραβιάσουν
από στιγμή σε στιγμή
μια βρύση που έμεινε ανοιχτή στο σπίτι του κρεμασμένου
τ’ όραμα που προδόθηκε
το αίμα που ατιμάστηκε
το πρόσωπο που το φάγανε οι ομίχλες

Από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω
«Μπήκαν ληστές στον ύπνο μου»
και καίνε τα όνειρά μου
Η ξενιτιά με θέριεψε η πατρίδα με μικραίνει
ό,τι κι αν πω είναι σιωπή

Άνοιγε μια πόρτα κι έβγαινε νεκρός
άνοιγε ένα παράθυρο κι έφευγε ο δολοφόνος
με πυροβολούσαν στον ύπνο μου
και ξύπναγα ματωμένος

Χρειάστηκε μια ολόκληρη αθωότητα
για να κυλήσω την πέτρα του μνημείου
που την είπαν πέτρα σκανδάλου
άρπαξα το σώμα του νεκρού και χάθηκα στη νύχτα
Κι ένα κοπάδι ξετρελαμένα πουλιά
φτεροκοπούσαν αλύπητα στο στήθος των προδομένων

– Ξένοι στην αγωνία μας
ξένοι στη μοναξιά μας
ξένοι στην ίδια μας ζωή
και στην πατρίδα ξένοι –

Αργότερα διαδώσανε πως ο νεκρός αναστήθηκε
κανείς δεν τους πίστεψε
η δυσωδία ήταν αφόρητη

Ένιωθα σαν εφευρέτης μιας φοβερής μηχανής
μια περιπέτεια με την ψυχή μας ξεκίνησε
και τίποτα πια δε μπορεί να τη σταματήσει
ήταν οι βρώμικες μέρες του 1967
κι η άλλη μέρα περίμενε
ένα θηρίο ελπίδας

Πηγή: https://diskoryxeion.blogspot.com/2014/04/1967.html