Γ.Λ. Οικονόμου-άτιτλο

Κόβω τις νύχτες μου στα δυό

Τρείς τα χαράματα

Βγαίνω στο μπαλκόνι

Και κοιτάζω τ’άστρα

Μα τώρα πιά δε θυμάμαι τα ονόματα

Που μου μάθαινε η μάνα μου

Θυμάμαι όμως

Πως τότε που είχαμε σχολείο

πρωί κι απόγευμα

Βγαίναμε στην εξοχή

Και μάζευε ραδίκια

Κι ακόμα πως ένα μαχαίρι έβαζε στις μπρίζες

Όταν ήθελε να πεθάνει.

Κόβω τις νύχτες μου στα δυό

Και με γυμνά χέρια ακουμπώ

Το ηλεκτροφόρο καλώδιο της ψυχής σου

Κι αντί να με σκοτώσεις

Χαρίζεις φως να’χω να περπατώ

Στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού