Μπάμπης Νίντας-Το πεύκο

Έκοβε αργά και ξένοιαστα στης θάλασσας τον άμμο

Το πεύκο το χιλιόχρονο σύρριζα ο ξυλοκόπος.

Ανταμωμένα πέφτανε χρόνια και φύλλα χάμω

Κι εστρώθηκεν απ' άγνωστες ανάμνησες  ο τόπος.

Και μούρθε και σταμάτησα πιο πέρα ο στρατοκόπος

Κι αντίς για μοιρολογητιό διαλογισμούς να κάμω

Και ναν το κλάψω αμίλητα και δίχως δάκρυα, όπως

Θάθελα να με κλαίγανε κι εμένα σαν πεθάνω.

Και μούρθε και φαντάστηκα το ριζικό του κόσμου.

Τι στοχασμούς να σκόρπισε στους κλόνους του η πλάση...

Τι κόσμοι να ξαπόστασαν στην δασερήν ησκιά του...

Λέω πως πασκίζει τ' άραχνο-καθώς το βλέπω εμπρός μου-

Να ειπή στον κάθε στοχαστή τις σκέψεις του να μάση

Και να ησκιώνη το θωρώ, τον ίδιο τον φονιά του.

Μπάμπης Νίντας, Φιλιατρά Μεσσηνίας 1906- Αθήνα 1962

(Άυλες Μορφές , 1934)

Πηγή: Νίκος Καράμπελας, Μωραΐτικη Ποιητική Ανθολογία 1708-1958, Εισαγωγή: Γιάννης Σφακιανάκης . Καλαμάτα: Νέστωρ 1958, σσ. 207-208.