Φ. Ντοστογιέφσκη, «Τό ἡμερολόγιο ἑνός συγγραφέα»

«Ἀλλά τί κλαῖμε γιά δημοδιότητα! Σέ κάθε ἐποχή, σ᾿ ὅλη τήν κοινωνία ὑπάρχει ἐκεῖνο πού ὀνομάζουμε χρυσή μετριότητα, πού θέλει σώνει καί καλά νά διακρίνεται. Οἱ χρυσές μετριότητες χαρακτηρίζονται ἀπό τήν ἄκρα φιλαυτία. Κοιτάζουν μέ συντριπτική καταφρόνια καί ἐπαίσχυντο τουπέ ὅλους ἐκείνους τούς ἄγνωστους τούς ἀσήμαντους ἀνθρώπους. Κι εἶναι οί πρῶτοι πού ρίχνουν τό λίθο τοῦ ἀναθέματος ἐνατίον κάθε ἀνακαινιστή. Καί τί ἀγριότητα ἐπιδείχνουν, πόση εἶναι ἡ ἠλιθιότητά τους σ᾿ αὐτόν τό ἀφηνιασμό νά καταδιώκουν κάθε καινούργια ἰδέα, πού δέν εἶχε τόν καιρό ἀκόμα νά διαποτίσει ὁλὀκληρη τήν κοινωνική συνείδηση. Ἀλλά καί σέ τί παληκαράδες μεταβάλλονται, σέ τί ἀσύγκριτους καί ἀνόητους προσήλυτους μόλις αὐτή ἠ ἴδια ἡ ἰδέα ἐπικρατήσει...»

Φ. Ντοστογιέφσκη, «Τό ἡμερολόγιο ἑνός συγγραφέα», μετ. Μίνα Ζωγράφου, Δαρεμᾶς, Ἀθήνα χ.χ., σ. 473.