Δεντρί, που ανθίζεις στα ψηλά,ο ανθός σου εσείστη
ξάφνου
κατα την κόρη όπου έγειρε την ευωδιά να πάρει.
Τερπνά μου εκέντησε η φωνή το νου και την καρδιά μου,
τα σπλάχνα μου άνοιξαν ευθύς, μύρα της γης να πνεύσουν
προς τη χαρά που ευώδαε κι ανάτρεμε ο αιθέρας.
Το αγγελικό είχες μήνυμα να φέγγεις φως στα μάτια,
ξάφνου ν΄αφήνεις το κορμί, για να ντυθείς τα μύρα,
με τα περίσσια βάλσαμα του Απρίλη εσύ να ζήσεις!
Δώρο δεν είναι του χαμού τ΄ολάσπρο περιστέρι,
που ανιεί σαν άνθια τα φτερά κατά το κάλεσμά σου.
Ψηλά το πνεύμα της χαράς, σαν τη φωνή του ελάλει!
Τα μάτια σου έταζαν σ΄εμέ το τάμμα της χαράς μου,
κι αστράφτει μέσα μου στο φως το αθάνατο πετράδι.
Παρθένα, όπου στο λόγο σου νιώθω της γης τα κάλλη,
στα μάτια σου είναι η χαραυγή όπου δεν έχει τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου