(..) Το νευρικό φυλλομέτρημα κι οι ήχοι των κομπολογιών έγιναν ένα και μετατράπηκαν σε βουητό. Ακούμπησε τους αγκώνες στο τραπέζι και προσπάθησε να αμυνθεί. Η ζαλάδα, όμως, υπερίσχυσε και πάλι. Τα πόδια του δεν ακουμπούσαν πια στο έδαφος. Το τραπέζι έμοιαζε να απογειώνεται. Όχι, έπαψε να είναι τραπέζι. Έγινε θρανίο κι εκείνος ένας μαθητής που λύνει ένα πρόβλημα μέσα από το καφέ βιβλίο. Κάθε κομπολόι είχε δεκαεπτά χάντρες, τα επτά κομπολόγια πόσες; Πολύ εύκολο πρόβλημα για την ηλικία του. Ήταν σε λάθος τάξη άραγε; Όχι, δεν ήταν! Ήταν στη σωστή, γιατί ήταν κι εκείνη στο διπλανό θρανίο.. Στη φωτογραφία του βιβλίου, ένα από τα κομπολόγια είχε έντεκα μόλις χάντρες. Μπερδεύτηκε. Έπρεπε, όμως, να το λύσει. Βάλθηκε να διαβάσει ξανά την εκφώνηση του προβλήματος. Δεν την έβρισκε, δεν ήταν πουθενά.. Έπρεπε να το λύσει. Αν δεν τα κατάφερνε, δεν θα περνούσε την τάξη και δε θα μπορούσε να είναι πια μαζί της.. (..)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου