Νίκος Φωκάς-[άτιτλο]

Και νά η Ελλάδα, η κιβωτός της μνήμης των Αρχαίων,
Η Ελλάδα των Βυζαντινών, η Ελλάδα τ’ Αγιονόρους
Που ξεκωλιάρα και λωλή αναγνωρίζει τώρα
Πνευματικούς προγόνους της κι αυτή τους σταυροφόρους.

Χωρίς και να ’χουμε οι Ρωμιοί των Φράγκων την παιδεία

Μήτε τις ικανότητες αλλού παρά στο τάβλι·

Αγράμματοι κι ατομιστές σαν πίθηκοι στα δέντρα

Κι όπως εκείνοι ευέλικτοι, μιμητικοί και φαύλοι.

Διόλου παράδοξο λοιπόν που μια κι απαρνηθήκαν

Το πρόσωπό τους οι Έλληνες σκαρτέψαν και τη φύση·

Σαν εξουσία ανάλγητη κι εφιαλτική η Αθήνα

Μας κυβερνά προσποιούμενη το Τόκιο ή το Παρίσι…

Ψηλά πάνω απ’ την Αττική πετάς με τ’ αεροπλάνο

Κι όλα είναι αγνά κάθε βουνό και κάθε λιμανάκι·

Μα κάτω η πίκρα, ο κυνισμός, η ματαιωμένη ελπίδα·

Κάτω η Σταδίου, η Αχαρνών, η Εμμανουήλ Μπενάκη.

Έξω από πόρτα όταν περνάς σε διάδρομο ή σε δρόμο

Μέσα θα διαπληκτίζονται σ’ αχρεία πάντα γλώσσα.

Για χρήματα θα ’ναι ο καυγάς όπου σταθείς κι ακούσεις:

Για μπάζα μάσα και λουφέ, για «πόσα» και για «τόσα»…

Ανασφαλείς για χρήματα, δουλοπρεπείς για θέσεις,

Γινόμαστε απ’ αντίδραση θρασείς και βωμολόχοι,

Βρίζουν ανεύθυνα οι Ρωμιοί και βλαστημούν σαν βόθροι

Αλλά την κρίσιμη στιγμή δεν έχουν «ναι» ή «όχι»!

Με την κινητικότητα του νου πίσω απ’ το βλέμμα

Την έλλειψη ειλικρίνειας, την απουσία σθένους

Σου κουβεντιάζουν με διπλή στα μάτια τους εστία

Εκτός μονάχα απ’ τους νεκρούς κι από τους πεθαμένους...

ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ