Γιάννης Ρίτσος-Η μήνις

Έκλεινε τα μάτια στον ήλιο.

Έβρεχε τα πόδια του στη θάλασσα. Πρόσεξε

πρώτη φορά την έκφραση των χεριών του.

Μιά κρυφή κούραση

φαρδιά σαν την ελευθερία. Απεσταλμένοι

πήγαιναν κι έρχονταν, φέρνοντας δώρα και υποσχέσεις,

τάζοντας τίτλους και λάφυρα ανώτερα. Αυτός, αμετάπειστος,

παρατηρούσε ένα καβούρι ν΄ ανεβαίνει τρεκλίζοντας σ΄ ένα χαλίκι

αργά, καχύποπτα, κι ωστόσο επίσημα, σα ν΄ ανηφόριζε την αιωνιότητα.

Δεν ξέραν πώς η μήνις ήταν απλώς ένα πρόσχημα.

[από τη συλλογή «Μαρτυρίες Β΄» – Ποιήματα Θ΄ σ. 272]