Τζένη Μαστοράκη - Διόδια (Ποιήματα)

Tα διόδια

Ήθελα να σου πω

Το τραγούδι του τυφλού ποιητή

της Βαβυλώνας

Γεμάτο παραμύθια

Σαν την παλιά διαθήκη

Πριν απ’ τους εβδομήντα

Για τα ελάφια που γυρεύανε νερό

Στο βενζινάδικο

Και τον Χριστό που δούλευε μικρός

Σε συνεργείο αυτοκινήτων

Τότε ένα γράμμα γεμάτα κατάγματα

ήρθε από πολύ μακριά

και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες

*

Ο Δούρειος Ίππος τότε είπε

όχι, δε θα δεχτώ δημοσιογράφους,

κι είπαν γιατί, κι είπε

πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό.

Κι ύστερα, εκείνος

έτρωγε πάντα ελαφριά τα βράδια

και μικρός

είχε δουλέψει ένα φεγγάρι

αλογάκι σε λούνα παρκ.

*

Δραπετεύω μέσ’ απ’ τις λέξεις

που δεν είπα.

Εγκαταλείπομαι

στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα.

Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος.

Τρομάζω να περιμένω

αυτό που δε θα ’ρθει.

Τρομάζω στη σκέψη

αυτών που δεν έγραψα.

Αυτή η σιγή

απόλυτα δική μου

με κατακερματίζει.

*

Οι μεγάλοι

κουβαλούν πάντα μέσα τους

το παιδί που υπήρξαν

στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο

το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν

έναν αγιάτρευτο καημό λαχανίδας.

Το πρώτο χνούδι στο πανωχείλι τους

τους Βαρβάρους του Καβάφη

και μια παλιά φυματίωση.

Τις μέρες τους

καταχωρημένες σε δελτία τροφίμων.

Ένα καρφί στον τοίχο

μπορούσε να σημαδέψει μια εποχή

– τα καλοκαίρια ξυριζόντουσαν

με τον καθρέφτη κρεμασμένο στο παράθυρο.

Όνειρα συνοικιακά

σα μια μοτοσικλέτα με καρότσα

για πολυμελείς οικογένειες.

Εμείς

κουβαλάμε, απλούστατα, μέσα μας

τους μεγάλους.

*

Η μέρα που ’φυγε

σ’ αφήνει ένα κέρμα τηλεφώνου

δίχως να ξέρεις ποιον να πάρεις

και να του πεις

πως έξω η δύση μοιράζει προκηρύξεις

στους ανεμοδείχτες.

Σ’ αφήνει ένα μικρό χαρτί

σε μια κλειστή παλάμη

μ’ ένα μολωπισμένο μήνυμα.

Μένεις λοιπόν με το κέρμα στη χούφτα

και το κοιτάς, που έχει από τη μια

ένα τραχύ προφίλ της Δικαιοσύνης

και το κηρύκειο του Ερμή στην άλλη

σύμβολα που δεν το μπορείς

όσο κι αν θες

να τα εξηγήσεις.

Διόδια, Kέδρος 1972

Τζένη Μαστοράκη: Διόδια (Κέδρος, 1972), ενότητα: «Τα πρόσωπα και οι θεσμοί»

Πηγή: www.poiein.gr