Μνήμη Στέφανου Κουμανούδη
Ζούσε τότε τη δωδεκακισχιλιοστή
Οκτακοσιοστή πεντηκοστή τετάρτη
Μέρα πριν απ’ τον θάνατό του·
Εγώ δεν ξέρω ποια.
Μου διάβαζε μια επιγραφή στον χώρο του Κεραμεικού.
Παρατηρούσα γύρω τα επιτύμβια· αναρωτιόμουν
Ποια μέρα πριν από τον θάνατό μας ζούμε;
Συναντηθήκαμε ένα βράδυ πάλι.
Με σύστησε στη δεύτερη γυναίκα του.
Βρισκόταν τώρα στην τετρακισχιλιοστή
Εννιακοσιοστή δέκατη τρίτη μέρα πριν
Από τον θάνατό του· ο χώρος
Ένα κοινό καθιστικό σπιτιού.
Σκεπτόμουν: δεν έχουμε άλλο χώρο από τον χρόνο.
Συμφοιτητής και φίλος μου ασφαλώς·
Μα στην ουσία σάτυρος
Με κάτι το απλησίαστο των σατύρων!
Τον είδα τις προάλλες στον δρόμο, δεν με είδε.
Τραβούσε κατά την Ομόνοια, την αγάπη μας,
Ή μήπως πάλι κατά τον Κεραμεικό;
Βρισκόταν στην προτελευταία μέρα της ζωής του.
Ποιητικές συλλογές, σ. 278
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου