Νίκος Καρούζος-Νικολάι Σταβρόγκιν

Ως εδώ ήταν λοιπόν

Κοπιάστε να δείτε το στραβό μου χαμόγελο

Επιμελώς κρυμμένο

πέθαινε πίσω απ’ τις ζάρες της εθελούσιας στρυφνότητας

Θαρρούσα πως έτσι δείχνω σοφότερος

Κι επέμενα να ζαρώνω τις σάρκες μου

- Ώρες προσποίησης μπροστά στον καθρέπτη -

Μα τώρα τέλειωσε

Ήρθε ο καιρός να με δείτε γυμνό

Και να

Στέκομαι μπροστά σας

Κι έχω στα μάτια μου μόνο ριπές απ’ αγέρα

Πού τον βρήκα τον αγέρα

Εδώ στη μονότονη ακτή που με ρίξατε

Δεν το γνωρίζω

Είναι κι αυτό μια κατάκτηση όμως

Εσείς

Στα μικροσκοπικά ματάκια σας έχετε μόνο κάρβουνα νεκρά

Μα δε θωρείτε τίποτα πέρα απ’ αυτά

Νομίζετε πως είναι φλόγες λέει

Ικανές ν’ ανάψουν τις φωτιές ολάκερου του κόσμου

Και γελάτε

Μα το γέλιο σας φτάνει στα μάτια μου

Και γίνεται πιο χλιαρό κι απ’ τη σκιαγμένη σας μιλιά

θαρρείτε πως ακούω..

Τίποτα δε φτάνει σε μένα τώρα πια

Κι όταν το βλέμμα μου στυλώνω στον καθρέπτη

Δε βλέπω τίποτα

Τ’ ακούτε;

Με σκότωσα.

Και χαίρομαι γι’ αυτό

Και γελώ δίχως ήχο

Μα ούτε το γέλιο μου δεν είναι πια ικανό

Να ζαρώσει το μούτρο μου

Αρυτίδωτο στέκει

Γυμνό

Μοναχά το στραβό του αυτό χαμογέλιο

Λάμπει ήλιος –φωτιά

Στο κέντρο του

Φωτιά και σας σπαράσσει.

( Ρητορική ένδεια, Βακχικόν, 2013 )