Ζἐφη Δαράκη-Φυσούσε

Φυσούσε

Οι καθρέφτες
που ξεφύλλιζαν το χρόνο
που κλείδωναν το αίμα

να μην ηχεί τόσο εκκωφαντικά
γύρω απ΄τις πράξεις

και το θαύμα το θαύμα
που σιγά, σιγά
έγεινε ένας παλιός λεκές

Γύρω απ΄ τον κάμπο φυσούσε το θαύμα,
τότε που έκλαιγαν φιλιά στα σεντόνια

`

*

Με ξεφλούδιζε η μέρα με
ξεκούφαινε
ανοιγμένη διάπλατα
πάνω στα ρούχα της παλιάς ντουλάπας
πετούσαν επίμονα
ζευγαρωτές πεταλούδες
βούιζε ουρανός…

Γινωμένα δίχτυα στους ώμους τα φιλιά
Αργότερα κατέβαινε σαν νεράκι
ένα φώς
και μου ‘γλειφε το χέρι

*
Εκείνο που χρήζει παρηγορίας
εκείνο που νυχτώνει είναι ορατό
μόνο μες στο σκοτάδι
διακρίνω το βυθό της οδύνης
Το απαγορευμένο,
ως μέλλοντα χρόνο.

*

Έφυγαν λοιπόν οι περιπατητές
Άδειασαν τα καθίσματα των συζητήσεων
των οραμάτων
των παλιών μας σφαλμάτων κι έμεινε
κατάπληκτο το ξεμονάχιασμα
μες στον λαβύρινθο η κραυγή που ελπίζει δεν
ελπίζει γι’ αυτό
θυμήσου το άνοιγμα του φιλιού
στο στόμα δίχως το
τωρινό αναφιλητό
Θυμήσου το μωρό ανάμεσά μας κι εκείνο
Το γέλιο τυφλό

Η σπηλιά με τα βεγγαλικά, εκδ. Νεφέλη, 2014