Τώρα η θάλασσα, τα λίγα σπίτια, οι λίγες φωνές
Μας κάνουν το αρχικό καλό. Δεν υπάρχει κι άλλο.
Κάποτε το δικαίωμα της αγάπης που έχουν όλα,
Δίχως εξαίρεση τα πουλιά,
Μας ξυπνά μέσα στη νύχτα μ' έναν ιδρώτα.
Κάποτε το δικαίωμα ενός κήπου, το δικαίωμα να πετάξουμε.
Κάποτε ξεκινούμε πάλι μες στον ύπνο
Απ' τη μήτρα της μητέρας μας για μια νίκη...
Τώρα ένα πεύκο στραβό ριζωμένο στον ήλιο,
Προλαβαίνει την κούραση και,
Πιο πράσινο, συγκρατεί την οργή
Του ανθρώπου που δεν μπόρεσε να υπάρξει.
Κρώξιμο πουλιού, βέβαιος θάνατος.
Στον ήσκιο του από κάτω επιθύμησα, παιδί, τον εαυτό μου,
Πρώτη φορά, κι ακούμπησα στον ώριμο κορμό
Ήσυχος από προφητεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου