Παντελής Μπουκάλας - Καπνός αι ημέραι μου

Μα τι θαρρούν οι άκαπνοι.
Πως έτσι απλά κόβεται το ρημάδι
τάχα υπόθεση δαχτύλων και συνήθειας;
Πώς σημαδεύεις με την κόκκινη γραμμή
ένα τσιγάρο
το κυκλώνεις και καθαρίζεις
απαγορεύεις αποκλείεις οστρακίζεις;
Χορτάρι λένε πως καπνίζουμε   ή χαρτί;
Λέξεις καπνίζουμε.
Όσες μας δόθηκαν ακέραιες να πανηγυρίζουν
κι όσες απόμειναν χλομές.
Και ιστορίες.
Τις τρεις, τις πέντε ιστορίες
που απαρτίζουν έναν άνθρωπο.
Φιλιά και λέξεις.
Παρέες γέλια ανέκδοτα   τραγούδια μοιρολόγια
κρασί και τσίπουρο   φαρμάκια
γονατισμένες μνήμες   κομμένους δρόμους
όνειρα διψαλέα   ηττημένα όνειρα
πρόσωπα ανεπίστροφα
το τρέμουλο του πρώτου αγγίγματος
τον τρόμο του στερνού.
 
Αυτά ο καπνός μας
αυτά το σήμα του το ευανάγνωστο.
Καν σπίρτο δεν χρειάζεται   καν αναπτήρας.
Αρκεί μια σπίθα τοσηδά   απ’ την τριβή του νου
στης μνήμης μας την πέτρα πάνω.
 
Γερνάει ωστόσο ο καιρός   αγκομαχάει το αίμα
μαχαίρι λένε οι γιατροί
ρουφώντας τον καπνό τους απολαυστικά.
Μαχαίρι. Πού το πρόβλημα.
Θα υπάρχουν πάντα ιστορίες να καπνίζουμε    από μέσα μας
ή, σε άλλα ελληνικά ωμότερα,
θα υπάρχει πάντα βίος για να ζήσουμε από μέσα μας.
 
Πλην κάποτε καπνίζουμε τον εαυτό μας να καπνίζει
ποζάροντας σε άφαντο καθρέφτη
ντυμένοι ύφος μελαγχολικό, περίσκεπτο.
Αλλά και τότε την αλήθεια μας καπνίζουμε,
μόνο δεν έχει αίμα ο καπνός.

[από τη συλλογή του Παντελή Μπουκάλα, Ρήματα, εκδόσεις Άγρα 2009]