Στου δρόμου τ’ άσπρο μάκρος,
δεξά, ζερβά μας,
το χαιρετούνε οι λεύκες
το πέρασμά μας.
Χαιρέτισμα από ύψη
γαληνεμένα
στα λαχταρίσματα όλα,
σ’ εμέ, σ’ εσένα.
Μας άκουσαν, μας είδαν,
και μας γνωρίζουν
οι ολόρθες, τρανές λεύκες∙
και ψιθυρίζουν.
Και ψιθυρίζουν∙ γέρνουν
για να μας πούνε
τα δεν εδόθη ως τώρα
να γρικηθούνε.
Για να μας πούνε, ώ γλώσσα
των αιθερίων!
το μυστικό το μέγα
των μακαρίων.
Μα πριν εκείνο λάμψει
εντός σου, εντός μου,
το δράχνει και το πνίγει
ο αχνός του κόσμου.
ΕΡΜΑ...
΄Ερμα του δέντρου τα κλώνια, όλα γδυτά,
ξερόφυλλο, χρυσόφυλλο στη μαύρη γη πεσμένο∙
ποθητά πόδια, ώ πόδια μαρμαροχυτά,
πατήστε με, σας περιμένω.
΄Ερμα του δέντρου μου τα κλώνια, όλα γδυτά,
ξερόφυλλο, χρυσόφυλλο στη μαύρη γη πεσμένο∙
τρανή πνοή με τα φτερά τα δυνατά,
πάρε με, δείρε με, σήκωσέ με,
γύρνα με, γύρνα, κατάλυσέ με
σε περιμένω.
Φύλλο ξερό,
σε καρτερώ,
πόδια, πνοή,
΄Ερωτα,
Θάνατε, Θεοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου