Λορέντζος Μαβίλης - Δύον ποιήματα

 

ΠΑΤΡΙΔΑ

Πάλε φυσάει της άνοιξης τ’ αγέρι

Στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,

Σα νύφ’ η γη, πώχει άμετρ’ άνθη προίκα,

Λάμπει, ενώ σβηέται της αυγής τ’ αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,

Εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα∙

Τη φύση στην καλή της ώρα ευρήκα,

λαχταρίζει η ζωή σ’ όλα τα μέρη.

Κάθε μοσκοβολιά και κάθε χρώμα,

Κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει

Πόθο στα φυλλοκάρδια μου κ’ ελπίδα

Να σου ξαναφιλήσω τ’ άγιο χώμα,

Να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,

΄Ομορφή μου, καλή, γλυκειά Πατρίδα!

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

΄Αρρωστε, ιδές, λαμπρά σβήνεται η μέρα

Τριανταφυλλί προμήνυμα του Χάρου∙

Τόση γαλήνη στα γεμάτα χάρου,

Που μοίρα σού χαρίζει ανοιχτοχέρα.

Και στο ναό που άσπρος φαντάζει πέρα –

Σα νά ’γιναν κολώνες του μαρμάρου

Οι αρμονίες ενός ύμνου του Πινδάρου

Πήζοντας ξάφνου μες στον άγιο αέρα –

Έμπα, κοίμου και ο ύπνος θα σε γιάνει.

Θα ονειρευτείς την ομορφιά την ίδια,

Που με τ’ αρχαίο τραγούδι θα γλυκάνει

Της καρδιάς σου τα θλίβερα ξεσκλίδια:

«Τον αγαπά ο Θεός, πεθνήσκει νέος.

Μην ξυπνάς∙ είμαι ο Θάνατος ο ωραίος».