Μεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ως πέρα∙
το φως της, μες στον έρημον αιθέρα,
της νύχτας όλα τ’ άλλα φώτα σβήνει.
Μα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα,
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνει,
έν’ άστρο λίγο, μα δικό του, χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.
Κι είπα: τέτιο καλό μακριά από μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει.
Καλλίτερα μακριά και μοναχός μου
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου,
λίγο, μα και δικό μου φως, με φτάνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου