Γιώργος Σαραντάρης - Ποιήματα

 

ΩΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

΄Ωρα μεσημεριού
Διαύγεια
Η παρθενιά
Η γλώσσα των πουλιών
Λαλεί λάμψη από μαχαίρι
Αύρα φωτεινή
Αυλός που ποδοπάτησε
Σκοτάδια.

 

ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΑΜΟΣ

 

Γυμνή γυναίκα γάμος

Νησί

Νοήματα

Ναύτες που πέθαναν

Τραγούδια η τρικυμία

Τα πετούμενα

Τα φύκια

Κι η άσπρη συντροφιά

Από το χώρο.

 

Ω, ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΑΣ

 

Ω, τη χαρά μας πέρασαν τ’ αστέρια

Τις παρθένες αγκάλιασαν οι αρραβωνιαστικοί

Και λούστηκε η καρδιά της εποχής

Βράχηκαν οι θάμνοι

Από μια σταγόνα αναπνοής

Του ήλιου

Από μια θέρμη από μια θωριά.

 

ΝΩΠΕΣ ΑΒΓΑΛΤΕΣ ΧΑΡΕΣ

 

Νωπές άβγαλτες χαρές

Άβγαλτες κοπέλες

Φωτεινές επιφάνειες

Όπου ακουμπά ο στοχασμός

Και ανασαίνει

Τερπνές μελιχρές

Ώρες

 

Άκου εκεί

Την τρικυμία

Των λουλουδιών

Το φόβο των καρδιών

Το λύγισμα όλων των επιθυμιών

Τη μουσική που ξεσπάει

Μέσα στα στήθια μέσα στη χλόη.

 

ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

 

Είδαμε εδώ την οικουμένη;

Είδαμε τα φύλλα και τα δέντρα

Είδαμε τα χόρτα και τη γη

Τον άνεμο δεν είδαμε πού πήγαινε

Τον άνθρωπο είδαμε πού πήγαινε.