Γεννήθηκα στη Βομβάη… μια φορά κι έναν καιρό. Όχι, δε γίνεται, δεν μπορώ να αποφύγω την ημερομηνία· γεννήθηκα στο Μαιευτήριο Ναρλικάρ στις 15 Αυγούστου του 1947. Και τί ώρα; Γιατί και η ώρα επίσης παίζει ρόλο. Εντάξει λοιπόν: τη νύχτα. Όχι, έχει σημασία να είμαι πιο… ακριβώς τα μεσάνυχτα, εδώ που τα λέμε. Οι δείκτες του ρολογιού ενώθηκαν σαν χέρια σε έναν ευλαβικό χαιρετισμό για να με υποδεχτούν. Ω, εντάξει, θα το πω καθαρά: κατρακύλησα στον κόσμο ακριβώς τη στιγμή που η Ινδία αποκτούσε την ανεξαρτησία της. Άναρθρες κραυγές· και, έξω από το παράθυρο, βεγγαλικά και πλήθη. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ο πατέρας μου έσπασε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του· αλλά το ατύχημά του ήταν εντελώς ασήμαντο σε σχέση με όσα έπαθα εγώ εκείνη τη στιγμή. Γιατί, χάρη στην κρυφή τυραννία των ρολογιών εκείνων που τόσο αβρά με καλωσόρισαν, αλυσοδέθηκα μυστηριωδώς στην ιστορία, και το πεπρωμένο μου ενώθηκε άρρηκτα με το πεπρωμένο της χώρας μου. Στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν δεν κατάφερα να ξεφύγω.
Σάλμαν Ρούσντι, Τα παιδιά του μεσονυχτίου, μτφρ. Ρένα Χατχούτ, Ψυχογιός, Αθήνα 2005, σ. 19 [α΄ έκδοση πρωτοτύπου στα αγγλικά το 1995].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου