Rainer Maria Rilke - Δύο ποιήματα

VI

Ω ρόδο, ενθρονισμένο πια, στην αρχαιότητά σου

ευρέθης κύλικας λιτός με λειασμένα χείλη.

Όμως για ε μ ά ς το ανάριθμο άνθος η πληρότητά σου

λαλεί: αντικείμενο είσαι με ανεξάντλητη την ύλη.

Σαν ρούχο σε άλλο ρούχο στην ευμάρειά σου μοιάζεις

το σώμα να τυλίγεις πού ΄ναι μόνο ακραία λάμψη ˙

αλλά και στο μοναδικό σου πέταλο διαβάζεις

του κάθε ενδύματος τη διάψευση , την πλήρη κάμψη.

Αιώνες τώρα μας φωνάζει τ΄όνομά σου πέρα

ως πέρα ονόματα γλυκύτατα, κι επισημαίνει

τι ξαφνικά αιωρείται σάμπως δόξα στον αιθέρα.

Μαντεύουμε πως λέγεται- πώς όμως να το πούμε;...

Κι αυτή η θύμησή του ωστόσο γρήγορα διαβαίνει

ακόμα και τις ώρες που βαθιά το ανακαλούμε.

Πηγή

Rainer Maria Rilke, ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ (δίγλωσση έκδοση), Μετάφραση και Επιλεγόμενα: Γιώργος Κεντρωτής, σελ.93, Εκδόσεις GUTENBERG

ΧΙΙ

Εναντίον ποιού, ρόδο

έχεις υιοθετήσει αυτά τα ρόδα;

Η υπερβολικά λεπτή χαρά σου

σε υποχρέωσε

να μετατραπείς σ’ αυτό

το οπλισμένο πράγμα;

Αλλά, από ποιόν σε προστατεύει

αυτό το υπερβολικό το όπλο;

Πόσους εχθρούς σου έχει βρεί

που δεν σου είχαν φόβο τους κανένα.

Αντίθετα από καλοκαίρι ως φθινόπωρο,

Πληγώνεις τους προσεκτικούς

που σε φροντίζουν.

Πηγή

Rainer Maria Rilke, ΡΟΔΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ σελ.24, Απόδοση Βασίλης Λαλιώτης Εκδόσεις Bibliotheque