| Από τότες είδα πολλά καινούρια τοπία· πράσινους κάμπους που σμίγουν το χώμα με τον ουρανό, τον άνθρωπο με το σπόρο, μέσα σε μιαν ακαταμάχητη υγρασία· πλατάνια και έλατα· λίμνες με τσαλακωμένες οπτασίες και κύκνους αθάνατους γιατί έχασαν τη φωνή τους — σκηνικά που ξετύλιγε ο θεληματικός σύντροφός μου, ο πλανόδιος εκείνος θεατρίνος, καθώς έπαιζε το μακρύ βούκινο που του είχε ρημάξει τα χείλια, και γκρέμιζε με μια στριγκιά φωνή, ό,τι πρόφταινα να χτίσω, σαν τη σάλπιγγα στην Ιεριχώ. Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη αίθουσα· τη θαύμαζε πολύς λαός. Παράσταινε την ανάσταση του Λαζάρου. Δε θυμάμαι ούτε το Χριστό ούτε το Λάζαρο. Μόνο, σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη σ’ ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σα να το μύριζε. Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του μ’ ένα πελώριο πανί που του κρεμότανε από το κεφάλι. Αυτός ο κύριος της «Αναγέννησης» μ’ έμαθε να μην περιμένω πολλά πράματα από τη δευτέρα παρουσία…Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε. Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας. Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξανάβρει τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη. Εμείς, δεν μπορεί, θυμόμαστε ακόμη τί δώσαμε. Εκείνος θα θυμάται μονάχα τί κέρδισε από την κάθε του προσφορά. Τί μπορεί να θυμάται μια φλόγα; Α θυμηθεί λίγο λιγότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει· α θυμηθεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει. Να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά. Εγώ τελείωσα· να γινότανε τουλάχιστο να αρχίσει κάποιος άλλος αποκεί που τελείωσα εγώ. Είναι ώρες που έχω την εντύπωση πως έφτασα στο τέρμα, πως όλα είναι στη θέση τους, έτοιμα να τραγουδήσουν συνταιριασμένα. Η μηχανή στο σημείο να ξεκινήσει. Μπορώ μάλιστα να τη φανταστώ σε κίνηση, ζωντανή, σαν κάτι ανυποψίαστα καινούριο. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα· ένα απειροελάχιστο εμπόδιο, ένα σπυρί της άμμου, που μικραίνει, μικραίνει χωρίς να είναι δυνατό να εκμηδενιστεί. Δεν ξέρω τί πρέπει να πω ή τί πρέπει να κάνω. Το εμπόδιο αυτό μού παρουσιάζεται κάποτε σαν ένας κόμπος δάκρυ χωμένος σε κάποια κλείδωση της ορχήστρας που θα την κρατά βουβή ώσπου να διαλυθεί. Κι έχω το ασήκωτο συναίσθημα πως ολόκληρη η ζωή που μου απομένει δε θα ’ναι αρκετή για να καταλύσει αυτή τη στάλα μέσα στην ψυχή μου. Και με καταδιώκει η σκέψη πως αν μ’ έκαιγαν ζωντανό αυτή η επίμονη στιγμή θα παραδινότανε τελευταία.Ποιός θα μας βοηθούσε; Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό μελτέμι μού έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα μάτια τους τυφλά. Τους συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ’ όλους τους άλλους. Το ύφος εκείνο που τους κάνει ν’ ανήκουν στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών. Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ’ ένα από τα νησιώτικα κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα του κόσμου…Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούριος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο. Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο. |
«Δίχως αμφιβολία, υπάρχουν τόσοι ορισμοί της ποίησης όσα και ποιήματα. Ίσως και περισσότεροι, από τη στιγμή που φαίνεται να υπάρχουν πιο πολλοί καθηγητές και κριτικοί ποίησης παρά ποιητές. Υπάρχει, ίσως, ανάγκη στον νέο αιώνα για νέους ορισμούς.
Ίσως, πάλι, να αντέχουν ακόμα οι παλιοί ορισμοί. Ρισκάροντας να δεχτώ τη χλεύη των μεταμοντέρνων διανοούμενων, θα θέσω υπό τη δοκιμή του 21ου αιώνα κάποιους από τους παλιούς μου, μαζί με κάποιους από τους νέους:
Η ποίηση είναι οι ειδήσεις από τα σύνορα της συνείδησης.
Η ποίηση είναι η κραυγή που βγάζουμε όταν ξυπνάμε απότομα σ' ένα σκοτεινό δάσος στο μέσο του ταξιδιού της ζωής μας.
H ποίηση είναι το χρυσόχαρτο της φαντασίας. Πρέπει να λάμπει και να σε μισο-τυφλώνει.
Η ποίηση είναι ο ήλιος που κυλάει ανάμεσα στα βρόχια του πρωινού.
Η ποίηση είναι λευκές νύχτες και στόματα πόθου.
Η ποίηση γίνεται από φωτοστέφανα που λιώνουν στον ωκεανό του ήχου.
Η ποίηση είναι η γλώσσα της πιάτσας των αγγέλων και των διαβόλων.
Η ποίηση είναι ένας καναπές με τυφλούς τραγουδιστές που έχουν αφήσει παράμερα τα μπαστούνια τους.
Η ποίηση είναι η αναρχία των αισθήσεων που βγάζει νόημα.
Η ποίηση είναι η φωνή του τέταρτου ενικού προσώπου.
Η ποίηση είναι η φωνή της εναντίωσης στη σπατάλη των λέξεων και στην τρελή πληθώρα των μέσων.
Η ποίηση είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές.
Η ποίηση δημιουργείται με τις συλλαβές των ονείρων.
Η ποίηση είναι οι απόμακρες φωνές σε μια παραλία τη νύχτα.
Η ποίηση είναι ένας Άραβας που κουβαλάει πολύχρωμα χαλιά και κλουβιά πουλιών στους δρόμους μιας μεγάλης μητρόπολης.
Η ποίηση είναι οι σκέψεις στο μαξιλάρι μετά τη συνουσία.
Η ποίηση είναι ο διάλογος των αγαλμάτων.
Η ποίηση είναι ο ήχος του καλοκαιριού στη βροχή και των ανθρώπων που γελάνε πίσω από κλειστές γρίλιες σ' ένα στενό δρομάκι.
Η ποίηση είναι ένα ψηλό σπίτι που αντηχεί όλες τις φωνές που είπαν κάποτε κάτι τρελό ή κάτι υπέροχο.
Η ποίηση είναι φτιαγμένη από σκέψεις της νύχτας. Αν απαγκιστρωθεί από την ψευδαίσθηση, δεν απαρνιέται πριν από την αυγή.
Η ποίηση δημιουργείται αφού εξατμιστεί το υγρό γέλιο της νιότης.
Η ποίηση δεν είναι μόνο ηρωίνη, άλογα και Ρεμπό. Είναι επίσης ο ψίθυρος των ελεφάντων και οι ανίσχυρες προσευχές των επιβατών
αεροπλάνων όταν σφίγγουν τη ζώνη για την τελική κάθοδο...»
| Η ποίηση είναι | μτφρ.: Δημήτρης Πολιτάκης |
πηγή: https://www.lifo.gr/.../ti-einai-i-poiisi-ston-21o-aiona...
Φίλε ή αντίπαλε μην τ' αναγγείλεις πουθενά.
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος.
Το προτελευταίο ποίημα της συλλογής «Ευθύτης οδών» (1959) που μετά δημοσιεύτηκε και στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1941-1974.
Η ζωή κάποια στιγμή μας δίνει μια ευκαιρία, σκέφτηκε, όμως αν είμαστε δειλοί ή αναποφάσιστοι για να την αδράξουμε, η ζωή παίρνει πίσω τα χαρτιά της, έρχεται μια στιγμή που πρέπει να κάνουμε κάτι και να προσεγγίσουμε μια δυνητική ευτυχία, αυτή η στιγμή διαρκεί μερικές μέρες, καμιά φορά βδομάδες ή και λίγους μήνες, όμως εμφανίζεται μία και μόνη φορά κι αν αργότερα θελήσουμε να επιστρέψουμε σ' αυτήν είναι απλούστατα αδύνατο, δεν υπάρχει πλέον χώρος για τον ενθουσιασμό, την εμπιστοσύνη και την πίστη, απομένει μια γλυκιά παραίτηση, ένας αμοιβαίος και θλιμμένος οίκτος, η άχρηστη και σωστή αίσθηση ότι κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει, ότι απλώς φανήκαμε ανάξιοι του δώρου που μας είχε δοθεί.
Μισέλ Ουελμπέκ ( 26 Φεβρουαρίου 1956)
Ο χάρτης και η επικράτεια, μτφρ.: Λ. Σιπητάνου, εκδόσεις της Εστίας
Είν έξοχη η στογμή
όταν ανοίγεις
το κουτί της φαντασίας σου
και ξεχειλίζουν αρώματα
μεθυστικά
θυμίζοντας σου
την από καιρό χαμένη βεντάλια της Πενθεσιλείας
που βρέθηκε απροσδόκητα ένα απόγευμα
σε κάποιο βελουδένιο κήπο …
Μα γρήγορα τα μάτια σου εξαντλούνται,
μια στιγμή ήταν αυτό, τίποτα παραπάνω,
και μονομιάς
όλα χάνονται :
οι ταινίες
τα γράμματα
τα ξηραμένα άνθη.
Νίκος Καχτίτσης, Τρωτό σημείο, 1949, Δεκατέσσερα Νεανικά Ποιήματα, Μετάφραση Γιώργος Δανιήλ
Αναδημοσίευση από:https://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/kaxtitsis_trwto.html
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.
[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι. 1951-1964, Ερμής, Αθήνα 1990, σ. 107]
1.
Σήμερα απόψε τώραΤη σκιά σου σμιλεύω
(Η φωνή που οφείλεται σ' εσένα, 1933)
[Το να σε σκέφτομαι απόψε]
(Αιτία αγάπης, 1936)
Μνήμη στα χέρια
(Μακρύς θρήνος, 1975)
Μτφρ. Virginia López Recio
Πηγή:https://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1005-pedro-salinas-
Αναδύεσαι. Τα σκοινιά που σε βαστούσαν στο βράχο τα ’φαγε το κύμα, η προσευχή του κάβουρα κι οι στεναγμοί των πνιγμένων. Ταξιδεύεις στις θάλασσες. Ο άνεμος σου δίνει μια κάθε τόσο, θέλοντας να σε καταποντίσει. Χάνεσαι• σε λίγο πάλι αναδύεσαι μεσ’ από τ’ αφρολούλουδα.
Μαζί μου σε κοιμίζω τις νύχτες
Κατάσαρκα σε φορώ σα μια φανέλα μάλλινη·
Τρίβεσαι στο κορμί· μου το ανάβεις.
Μόνος —μ' εξαντλημένη φαντασία.
Θηρία πια με τριγυρνούν.
Τη νύχτα δαγκάνουνε το σπίτι μου,
κλαδιά χτυπούνε το παράθυρο·
ο άνεμος δεν έπαψε εδώ και χρόνια.
Τριαντάφυλλο εκείνου του Γενάρη·
θαμπή μορφή, δικό μου πρόσωπο.
Τα χίλια δέντρα, 1963
Είναι γυναίκες που κοντά τους γεννιέται η άνοιξη
Και γίνεται ο τόπος όπου κυλάν οι μέρες
Σαν τα ζουμπούλια μέσα στα χέρια της πρώτης νιότης
Είναι οι μέρες τότε περισσότερο ξανθές
Κι απ’ τα μαλλιά μια ς κόρης
Που το σκοτάδι δεν φοβούνται
Κάμε χώρο είμαι ένας
Που σπρώχνει τον άνεμο
Ένας που στη ράχη του
Φέρνει βουνά
Για να καθίσουν πουλιά
Και κελαηδήσουν.
Από βιασύνη ίσως της φαντασίας
όσο ο επουράνιος κόσμος, πιο θρασύς,
θρονιάζεται στο μέσον της κάμαράς μου
ένα σμάρι πουλιά μετανάστες
στην αυλή μου βρίσκει απάγκειο
Μειλίχιος ο ήλιος επεμβαίνει στο σπίτι μου
Ποτίζω τις γλάστρες με δυόσμους και βασιλικούς·
τον καλοδέχονται. Μυρωδικά και γιασεμιά
γλιστρούν στα πόδια
Σερβίρω ό,τι καλλίτερο έχω
Ποτό από βύσσινο σε φυσητό γυαλί
με το φτερούγισμα αγγέλων
και φαντασία μες στο πιατάκι του γλυκού
που κινδυνεύει στην άκρη τραπεζιού
από βιασύνη…
Μια γαρυφαλλιά με τιμάει ανθίζοντας
(Δάνειος Έρως, 2007)
Πηγή:http://www.poiein.gr/2010/09/07/oethna-inoaiioauec-dhiethiaoa/
Μέρες που σαν μια θάλασσα
Με περιτριγυρίζουν
Μέρες που δεν τις πρόφτασε η σιωπή
Μέρες σαν παιχνίδια παιδιών
Μέρες που μοιάζουν με τα καλοκαίρια
Όταν δεν τελειώνουν
Μέρες που δεν τις ήξερε η καρδιά μου
Μέρες γιομάτες μέλισσες
Μέρες πικρές
Μέρες σαν τη βροχή και σαν τον ήλιο
Μέρες που μας οδήγησαν σε κήπο
Μας σήκωσαν πάνω σε φτερά
Μας χάρισαν χελιδόνια
Μας κατέβασαν σε μιαν αυλή
Κάτω από ένα αγιόκλημα
Μέρες τραγουδιστές
Που πάω
Τις ψιθυρίζω στην καλή μου
Ευφραίνομαι ευφραίνεται
Και μ' αγαπά
Την αγαπάω κι εγώ
Περσότερο
Από ποτέ.
Γ. Σαραντάρης, Γιατί τον είχαμε λησμονήσει…μια ανθολόγηση από το σύνολο του έργου του, επιμέλεια Μ.Γ. Μερακλής, τυπωθήτω/παραφερνάλια, Αθήνα 2002, σ. 177.
