Στο τέμπλο υπήρχε ο κρυφός σχηματισμός του
σαν ένα ρίγος στην αλληλουχία των χρωμάτων
που ανοίγει δρόμο ανάμεσα στις φοινικιές.
Τον επαράστεκε αθέατο τριώ μερώ φεγγάρι
λιγνό δρεπάνι του θανάτου
μια απειλή σε κάθε παραστράτημα.
Μόνο τα μάτια του σαν είδανε το μεσοχείμωνο
αστροπελέκι εν αιθρία τα άνθη της ροδακινιάς
πήρανε να μακραίνουν τόσο που γίνεται
χαλκός ηχών και αλαλάζον κύμβαλο.
Τότες μπαίνει μπροστάρης της πορείας
φεύγει ζωσμένος φλογισμένες λέξεις
σκορπίσαν τα σκυλιά χουγιάζοντας στο διάβα του
και πίσω του οι κυνηγοί των κεφαλών
τού ρίχνουνε το πληρωμένο τους μελάνι
από τις πολεμίστρες λάδι καυτό
κ' οι ιαχές του όχλου: «σταυρώστε τον».
Μ' αυτός όμοιος με λιθάρι που έχασε τον άξονα
δε λέει να σταματήσει τη χαραγμένη τροχιά του.
Περνά προκλητικός τα φρούρια του εχθρού
χλευάζει τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης
εισβάλλει με την όστρια στους μαχαλάδες
σκαρώνει ρίμες
μάς πετάει κατάμουτρα την κατάντια μας
τα βράδια γίνεται ερωτιάρης
μπαίνει στις κρεβατοκάμαρες των θυγατέρων μας
σπέρνει παιδιά κατ' εικόνα και ομοίωσιν
ύστερα τον Οχτώβρη
καθισμένος στα τηλεγραφόξυλα
παίζει τη λύρα του κράζοντας τ' αποδημητικά
μισεύει μαζί τους για το νοτιά
και ξανακλείνεται στο σχήμα της κορνίζας
για να ξανάρθει δυο τρεις αιώνες αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου